Aileden ayrılamama

ozgecan1

New member
Bu sitede dafalarca konu başlığı açtım. aradan bir yıl sonra asıl problemimin aile bağımlılıpı olduğunu farkettim :(
Anne bağımlılığı ya da.
Evet ben bir bağımlıymışım, evimi taşıdığımda bu sebeple panik atak olmuşum, bu sebeple taa küçükken evlilik ne korkunç şey diye düşünmüşüm :(
Annem, kardeşim evde yokken içim ıpıssız oluyor, bırakın evliliği bir kaç hafta bile ayrı yaşayamıyorum ki ben. Hatta haftasonları evde yalnızsam içim daralıyor :( can sıkıntısı çekyorum. hayatımda biri olunca da bir süre sonra onunla vakit geçirmek de istemiyorum haliyle, kendimi en mutlu hissettiğim yer ailemin yanı.
Bunu bu kadar geç farketmiş olmam ne acı.
Sanırım onarım süreci iyi geir bir tek, öyle değil mi? daha evvel başlayıp bitirememiştim.
çok teşekkür ederim.
 

ozgecan1

New member
Aileden ayrılmak fikri bildiğiniz zihnimi kitliyor, düşünemez oluyorum, başım dönüyor, aşırı mutsuz oluyorum, kapkarnlık oluyor her yer sanki :( Neyse hayırlısıyla inşallah belki düzelir.
 

Bezbebek

New member
Bende de vardı bu. Ama sanırım sizin ki kadar şiddetli değildi.
Şöyle anlatayım:
10 yıllık evliyim annem bize her geldiğinde ilk günler iyiyim. Ne zaman ki gidecekleri günü konussalar, otobüs bileti alsalar dünyadan kopuyor gibi oluyorum işi gücü bırakıp yatıp uyuyorum yapamıyorum hiçbir şey yapamıyorum yaşayamıyorum.
Hele gideceği gün bir türlü uyanamıyorum yataktan kalkamıyorum.
Onarımdan önce böyleydi. Şimdi daha iyiyim. Bu his hafiften gelse bile sebebini bildiğim için derinlesip içimdeki çocuğu teselli edip gönderiyorum bu hissi.
Sebebi annesizlik...
Annemin herşeyini bırakarak, benle senkronize olarak, beni şartsız engelsiz sevmediği için, onunla baglanamadigim için, içimdeki annesizlik hissi beni bunalıma sürüklüyor.
Siz de hislerinize odaklanın? neden olabilir? Sizi onlarsiz yasayamaz gibi hissettiren ne?
 

ozgecan1

New member
Onlar olmayınca hayat karanlık soğuk ve anlamsız geliyor, kendimi çok yalnız hssediyorum. onlar olmayınca kendimi terk edilmiş, dünyada bir başıma ve çaresiz hissediyorum. ellerim kımıldamıyor sanki, parmaklarım uyuşuyor. biriyle evlenmek fikri mesela sonra ölüm gibi geliyor düşününce, zindana girmiş gibi, yaşarken ölüyorum sanki.
 

ozgecan1

New member
tam olarak neden böyle hislerin korkuların içimden çıktığını bilmiyorum. çok korkuyorum. 38 yaşımdayım. evlenmei asla düşünmüyorum. sorun ileride yalnız kalmak olacak :(
 

bengibade

New member
tam olarak neden böyle hislerin korkuların içimden çıktığını bilmiyorum. çok korkuyorum. 38 yaşımdayım. evlenmei asla düşünmüyorum. sorun ileride yalnız kalmak olacak :(

bence ayrılma düşüncesine kapılık kendinizi mutsuzluluğa süreklemeyin. halinize şükredin hayattalar. ya olmasalar. anne baba hayatta olmasa idi. onlar yok iken hayata atılsanız. anne olsanız. şahsen ben öyleyim. hayatta değiller. diğer aile büyükleri herkes kendi işinde gücünde derdinde. ama kesinlikle uzaman desteği alın. hayat böyle gitmez.
 
Üst