Merhaba 4 yasında bir oğlum 44 günlük de bir kızım var.hikayeme şurdan başlıyayım 2013 oğlumu kucagıma aldığım da herşey o kadar güzel o kadar bambaşkaydı ki dünyam renklenmısti oğlum sayesinde herşey çok güzeldi fakat oğlum 19 aylıkken hamile olduğumu öğrenene kadar 
Oğlumu emziriyordum zor sütten kestim resmen yüreğim parçalanmıştı.hamileliğim ilerledikçe tahammülüm kalmamıştı el kadar yavruma sürekli bağırıp kızmak çok zor bir hamilelik içerisindeydim ve birgün kontrole gittiğimde 37 haftalık bebeğimin karnımda öldügünü öğrendim. Dünyam yıkılmıstı. Asıl süreç bundan sonra başladı.o zamanlar oğluma 1 ay kadar kainvalidem baktı çünkü psıkolojık olarak bitmiştim oğlumu istemiyordum nedensiz bir şekilde... halbuki bana çok muhtaçtı biliyordum ama yine de istemiyordum oğlumu.daha sonra psıkolojık tedaviye başlayalım derken sara nöbetleri başladı bende hopp ordan nörolojiye aşırı depresyon ve sara krizleri izlendi bende. Başladık sara(epilepsi) ilaçlarına artık psıkıyatrı ilaçlarına melek gibi oldum 1 sene tedavi ive oğluma sarılmam ile hastalıgımı yendim.doktorların Benin için eşime dediği şuydu uzun bir yas dönemi ve bebeğinin öldügünü kabullenememe.neyse herşey iyiye gitmeye başladı yavrumla bağım kuvvetlendı herşey gayet iyiydi ve sonra bi mucize ile kızım çok zahmetli bir şekilde şükür ki dünyaya geldi. Gel gelelim ki benim Doğumdan sonraki halime ...oğlumun herseyıne bağırmak kızmak hatta ve hatta ufak çaplı şaplaklar 
kendime inanamıyorum kendimden Nefret edıyorumm ben nasıl böyle kalbi kötüleşmiş yavrusuna ilk gözagrısına şiddet uygulayan onu sureklı aZarlayan lanet bir anne oldum kendimden iğreniyorum o minicik bebeğime bınları yaptıgım icin.benim odak noktam kızım oldu dogduktan Sınra.oğlumun ise yaptığı herşey batar oldu ben nasıl böyle bir anne olabildim Vicdanım yerle bir resmen kendimle cebelleşiyorum oğluma biriciğime yetemiyorum ona annelik yapamıyorum kendimden iğreniyorum ona o şekilde davrandığım için ne olur bana yardım edin ne olur ben oğlumu kaybetmek istemiyorum onu tekrardan kazanmak istiyorum sizlerin tecrübelerine çok ama çok ihtiyacındaki var uzun oldu hakkınızı helal edin 
Oğlumu emziriyordum zor sütten kestim resmen yüreğim parçalanmıştı.hamileliğim ilerledikçe tahammülüm kalmamıştı el kadar yavruma sürekli bağırıp kızmak çok zor bir hamilelik içerisindeydim ve birgün kontrole gittiğimde 37 haftalık bebeğimin karnımda öldügünü öğrendim. Dünyam yıkılmıstı. Asıl süreç bundan sonra başladı.o zamanlar oğluma 1 ay kadar kainvalidem baktı çünkü psıkolojık olarak bitmiştim oğlumu istemiyordum nedensiz bir şekilde... halbuki bana çok muhtaçtı biliyordum ama yine de istemiyordum oğlumu.daha sonra psıkolojık tedaviye başlayalım derken sara nöbetleri başladı bende hopp ordan nörolojiye aşırı depresyon ve sara krizleri izlendi bende. Başladık sara(epilepsi) ilaçlarına artık psıkıyatrı ilaçlarına melek gibi oldum 1 sene tedavi ive oğluma sarılmam ile hastalıgımı yendim.doktorların Benin için eşime dediği şuydu uzun bir yas dönemi ve bebeğinin öldügünü kabullenememe.neyse herşey iyiye gitmeye başladı yavrumla bağım kuvvetlendı herşey gayet iyiydi ve sonra bi mucize ile kızım çok zahmetli bir şekilde şükür ki dünyaya geldi. Gel gelelim ki benim Doğumdan sonraki halime ...oğlumun herseyıne bağırmak kızmak hatta ve hatta ufak çaplı şaplaklar kendime inanamıyorum kendimden Nefret edıyorumm ben nasıl böyle kalbi kötüleşmiş yavrusuna ilk gözagrısına şiddet uygulayan onu sureklı aZarlayan lanet bir anne oldum kendimden iğreniyorum o minicik bebeğime bınları yaptıgım icin.benim odak noktam kızım oldu dogduktan Sınra.oğlumun ise yaptığı herşey batar oldu ben nasıl böyle bir anne olabildim Vicdanım yerle bir resmen kendimle cebelleşiyorum oğluma biriciğime yetemiyorum ona annelik yapamıyorum kendimden iğreniyorum ona o şekilde davrandığım için ne olur bana yardım edin ne olur ben oğlumu kaybetmek istemiyorum onu tekrardan kazanmak istiyorum sizlerin tecrübelerine çok ama çok ihtiyacındaki var uzun oldu hakkınızı helal edin 
