Merhaba
Tam 3 yaşında (37 aylık) bir oğlum var, elimden geldiğince Anadolu pedagojisine göre büyütmeye çalışıyorum, ona karşı çok hassasım, evimdeki misafire nasıl davranıyorsam ona da öyle davranmaya çalışıyorum, tehlikeli şeylerin dışında hayır demem, engellemem yoktur, sınırım yok gibidir, genişimdir, oyuncaklarını döker dağıtır, koltukların üstünde hoplar zıplar, bağırmam, kızmam, ezmem, her konuda fikir danışırım ona vs. Aslında kendi içinde son derece mutlu, eğlenceli, esprili, kolay ikna edilebilen, öfke krizlerine girmeyen, pozitif, zeki bir çocuk. Fakat benim canımı sıkan bir konu var, ve Türkiye'nin şu günlerde yaşadığı saldırıları, bombacıları, teröristleri görünce, kafamı daha da bir karıştırıyor bu konu.
Oğlumun başkalarının yaşadığı acıya karşı çok duyarsız olduğunu düşünüyorum. Bir şeyleri fırlatma huyu var. Bi yerimize geldiğinde, canımız yandığında vs. hiçbir şey olmamış gibi yapıyor, ve hatta gülüyor. Dün dişini fırçalarken parmağımı ısırdı, ve canım çok yandı, hatta parmağım kanadı. Umrunda olmadı, gülüyor. Annenin canı acıdı diyorlar, gülüyor, hoplayıp zıplamaya devam ediyor. Ama bi ara babasi konustu annenin eli acidi, uyuturken seni yramazlik yapma modunda, babasina 'iyilesir ya' dedigini duydum. Yani acaba annesine bir sey olamayacagi onu birakmayacagi konusunda kendisini cok mu guvende hissediyor? Bazen garip cümleler kuruyor, istediği bir şey yapılmadığında, 'Sana bir vururum, kafan patlar, kolun kırılır, yere düşersin, üstünden bir de araba geçer ezer seni' gibi. Bunları gördüğü bir ortam da yok, TV de izlemiyor gibi bir şey. Ama bir keresinde bir maç vardı TV'de, futbolcunun başı kanamıştı ve kanamasına rağmen maça devam etmişti, bunu görmüştü, 'Başı kanamasına rağmen oyuna devam ediyor' gibi yorumlar yapmıştık sanırım. Yani acaba bazı şeyleri gözünde çok mu normalleştirdik? Ya da farkında olmadan duygularını özgür yaşamasına izin vermedik, duygularını yönetmeye kalktık da, yani 'Annenin eli kanıyor, üzülmen lazım' gibisinden, o da tepki olarak tersini mi yapıyor. Duygularını belli etmeyi pek sevmeyen bir çocuk, üzülse 'Üzülmedim' der, sevinse 'Sevinmedim' der ki ben duyguda özgür olmasına çok dikkat etmeme, korktuğunda 'Korkacak bir şey yok' yerine 'Anlıyorum seni korktun, ama ben yayındayım, sinirlendiğinde 'Kızgınsın biraz', üzüldüğünde 'Üzüldün biraz' dememe rağmen... Bir yerlerde bir yanlışlık var ama nerede bulamadım. Yılışıklık değil de şımarıklık olabilir mi acaba diyorum? Evet çok fazla ilgi var üstünde, el üstünde tutulan bir çocuk, ben biraz daha iktidar mücadelelerine izin vermiyorum ama anneannesi filan çok daha geniş bu anlamda (Bu iyi bir şey değil ama elimden bir şey gelmiyor). Korkuyorum açıkçası, psikopat biri mi olacak ileride diye. Size bir danışmak istedim. Güvenli bağlanma süreciyle ilgili büyük bir sorun olabileceğini düşünmüyorum, 30 aylıkken memeden kestim, bu süreçte birlikte yattık, 30 aylıkken yatakları ayırdım, işten eve gelince uyuyana kadar ki 12'de yatıyor oyun oynarız, iş filan yapmıyorum evde, sürekli birlikteyiz vs. Niye böyle oldu bu çocuk? Çok uzun oldu, okuma fırsatınız olursa bir yorum yaparsanız sevinirim.
Tam 3 yaşında (37 aylık) bir oğlum var, elimden geldiğince Anadolu pedagojisine göre büyütmeye çalışıyorum, ona karşı çok hassasım, evimdeki misafire nasıl davranıyorsam ona da öyle davranmaya çalışıyorum, tehlikeli şeylerin dışında hayır demem, engellemem yoktur, sınırım yok gibidir, genişimdir, oyuncaklarını döker dağıtır, koltukların üstünde hoplar zıplar, bağırmam, kızmam, ezmem, her konuda fikir danışırım ona vs. Aslında kendi içinde son derece mutlu, eğlenceli, esprili, kolay ikna edilebilen, öfke krizlerine girmeyen, pozitif, zeki bir çocuk. Fakat benim canımı sıkan bir konu var, ve Türkiye'nin şu günlerde yaşadığı saldırıları, bombacıları, teröristleri görünce, kafamı daha da bir karıştırıyor bu konu.
Oğlumun başkalarının yaşadığı acıya karşı çok duyarsız olduğunu düşünüyorum. Bir şeyleri fırlatma huyu var. Bi yerimize geldiğinde, canımız yandığında vs. hiçbir şey olmamış gibi yapıyor, ve hatta gülüyor. Dün dişini fırçalarken parmağımı ısırdı, ve canım çok yandı, hatta parmağım kanadı. Umrunda olmadı, gülüyor. Annenin canı acıdı diyorlar, gülüyor, hoplayıp zıplamaya devam ediyor. Ama bi ara babasi konustu annenin eli acidi, uyuturken seni yramazlik yapma modunda, babasina 'iyilesir ya' dedigini duydum. Yani acaba annesine bir sey olamayacagi onu birakmayacagi konusunda kendisini cok mu guvende hissediyor? Bazen garip cümleler kuruyor, istediği bir şey yapılmadığında, 'Sana bir vururum, kafan patlar, kolun kırılır, yere düşersin, üstünden bir de araba geçer ezer seni' gibi. Bunları gördüğü bir ortam da yok, TV de izlemiyor gibi bir şey. Ama bir keresinde bir maç vardı TV'de, futbolcunun başı kanamıştı ve kanamasına rağmen maça devam etmişti, bunu görmüştü, 'Başı kanamasına rağmen oyuna devam ediyor' gibi yorumlar yapmıştık sanırım. Yani acaba bazı şeyleri gözünde çok mu normalleştirdik? Ya da farkında olmadan duygularını özgür yaşamasına izin vermedik, duygularını yönetmeye kalktık da, yani 'Annenin eli kanıyor, üzülmen lazım' gibisinden, o da tepki olarak tersini mi yapıyor. Duygularını belli etmeyi pek sevmeyen bir çocuk, üzülse 'Üzülmedim' der, sevinse 'Sevinmedim' der ki ben duyguda özgür olmasına çok dikkat etmeme, korktuğunda 'Korkacak bir şey yok' yerine 'Anlıyorum seni korktun, ama ben yayındayım, sinirlendiğinde 'Kızgınsın biraz', üzüldüğünde 'Üzüldün biraz' dememe rağmen... Bir yerlerde bir yanlışlık var ama nerede bulamadım. Yılışıklık değil de şımarıklık olabilir mi acaba diyorum? Evet çok fazla ilgi var üstünde, el üstünde tutulan bir çocuk, ben biraz daha iktidar mücadelelerine izin vermiyorum ama anneannesi filan çok daha geniş bu anlamda (Bu iyi bir şey değil ama elimden bir şey gelmiyor). Korkuyorum açıkçası, psikopat biri mi olacak ileride diye. Size bir danışmak istedim. Güvenli bağlanma süreciyle ilgili büyük bir sorun olabileceğini düşünmüyorum, 30 aylıkken memeden kestim, bu süreçte birlikte yattık, 30 aylıkken yatakları ayırdım, işten eve gelince uyuyana kadar ki 12'de yatıyor oyun oynarız, iş filan yapmıyorum evde, sürekli birlikteyiz vs. Niye böyle oldu bu çocuk? Çok uzun oldu, okuma fırsatınız olursa bir yorum yaparsanız sevinirim.
Kontrol etmeye calisiyorum kendimi ama tam basarili olamiyorum. Bi de artik bu 'psikopat' ve sadistce sozleri baskalarinin da dikkatini cekmeye basladi, acaba bi pedagoga mi gotursem diyorum ama kime guvenecegimi de bilmiyorum bu konuda. Pedagoglar da kendi aralarinda ayriliyorlar ben hala odamda baska yatakta yatiyo desem, bi cogu 'aaaaa odasinda uyusun irade gelisimi icin' diycek. Anadolu pedagijisine hakim olmali.