kendimizden [MENTION=5]selo[/MENTION], sonra evimizden ailemizden.burada yazılanları gözlerim dolu dolu okuyorum çoğu zaman, insanlar birbirine yardımcı olmak , bildiği küçücük bir güzelliği bile birine daha ulaştırmak için çırpınıyor adeta. bu forum bile bir başlangıçtır, soru soran da cevaplayanda çok büyük katkı sağlıyor birbirine. şartlar çok zor, evet ama biz büyürkende çok iyi değildi, sadece bu kadar ulu orta değildi, hep bi tacizci, istismara meyilli, şiddet bağımlısı akraba, eş dost ve maalesef öğretmen vardı hayatımızda. kör topal bu günlere geldik, korka korka, kaça kaça, içimize ata ata büyüdük toplumca. şimdi en azından farkındalık arttı, çözümlere ulaşmak kolaylaştı,yardım edecek isimler var. imkanlar var. küçük bi çığ bu, ama büyüyecek, duyarlı insanlar arttıkça, çocuğa saygı artacak, bir gün gelecek çocuğa hakettiği gibi davranana değil davranmayana uzaylı gibi bakılacak. yakın değil belki ama çok uzakta değil. yeterki biz kendimizden başlayalım. çocuğun insan olmasının, aurasının olmasının,tercihleri olmasının normal olduğunu önce biz kabul edelim. şiddet bulaşıcı evet ama iyilik-güzellikte bulaşıcı. evladınızdan pay biçin. deyim yerindeyse ipini koparmış ele avuca sığmayan laf söz dinlemeyen kıran döken bir çocuğa sakin ve sevgiyle tek bir cümleyle canımsın benim diyip kucak açtığınızda karşınızda güneş görmüş kar tanesi gibi eriyivermiyor mu?? hadi diyelim ki evladımız böyle değil, eşimize bir kez sarfettiğimiz içten,sıcak,gerçek sevgi kelimesi ( cümleye bile gerek yok) yüzündeki karanlığı dağıtmıyor mu?
ben taci haberlerini okumuyor dinlemiyorum. ruhumun kalbimin bunlarla sıkılmasını istemiyorum. uzak tutuyorum kendimi. kapatıyorum kendimi bunlara. çünkü yaşama sevincimi kaybetmek yaşam enerjimi bunlarla tüketmek istemiyorum. kaybedince yeniden yakalaması çok zor oluyo çünkü. kendi psikolojimizin koruyucu hekimi olmalıyız, kendimizin ve yavrularımızın.