Eşim ve ben birlikte vakit geçirmeyi seven, mutlu bir aileyiz. Onu karşılarım kahvaltı vb işleri zevkle yaparım. ilk yılların kaygısından mıdır nedir güç savaşından dolayı mıdır nedir bazen tartışmalarımız oluyor. basit ve hatalı olan gecenin sonunda sarılır karşısındakine. Bu sefer öyle olmadı. Sabah uyandık mutlu bir şekilde eşim oyun açtı normalde bana sarılırdı son zamanlarda oyun oynuyordu. ben bana sarıl bırak dedim dalga geçti. bıraktım çıktım. Bir kez kahvaltı Hazırlamadın mı dedi hayır dedim gitti spor salonuna tabii arada kendine kahvaltı hazırladı yedi gitti. Ben ise sadece bana sarılmadı diye değil benim moralim bozukken kendine kahvaltı hazırlayıp beni düşünmemesi üstüne 2 gün boyunca ben bir şeyhazırlamadım diye herşeyi kendine hazırlaması ve 2 gece boyunca gönlümü hiç almaması. ben gönlümü alır diye dışarı çıktım geldim yanında oturmadım. şimdii se mutlu yuvam neşeli yuvam artık mutsuz oldu. onu suratsız karşılıyorum. onunla vakit geçirmyorum o da tepki vermiyor. herkes bunları yaşar biliyorum ve kimler bu tür sorunlara çözüm buldu. lütfen yardım edin.
Evliliğin ilk yıları
- Konbuyu başlatan mrym.tskn
- Başlangıç tarihi
nacizane, yemegi paylasmak niye bu kadar onemli ki,,,,,,illa paylasilmasi isteniyorsa iki yetiskin insan olarak konusarak cozmek en kisa yol diye dusunuyorum
Bizim evliliğimizde de böyledir genelde büyük kavgalarımız bile gece yattığımızda aynı şekilde sonlanır, tabi ki yemeği paylaşmak önemli anlıyorum sizi siz kendinizin kırıldığını düşünürken muhakkak eşiniz de kırılmıştır ve sizden adım bekliyordur.böyle durumlarda herzamanki problemlerinizi çözdüğünüz gibi biraz siteminizi ve kırgınlığınızı belli ederek fakat yapıcı bi dille konuşarak halledebilirdiniz inşallah.
Gülbahar Sulu
Editör
Merhaba
İletişimdeki en büyük yanlış, sorunları konuşmak yerine davranışla; "sarılmayınca bırakıp çıkmak" , "sizi düşünmedi diye iki gün birşey hazırlamamak" , "gönlünüzü alması için dışarı çıkmanız" bunlar gibi..
Sorun her ne ise iki yetişkinin konuşabilmesi gerekir. Çok sıkıntılı bi anda belki bi an uzaklaşmak, kalbini dinlemek makul olsa da dönüşte muhakkak iletişim kurulmalı, sorun ne ise, kırıldığınız nokta ne ise açıkça, etrafında dolaşmadan konuşabilmelisiniz. Eşiniz de size karşı konuşabilmeli. Alınmadan dinleyip "bunu nasıl çözebilirim peki?" Şeklindeki yaklaşım yapıcı olacaktır.
Adem hocanın "pozitif iletişim" kitabını tavsiye ederim.
Yemek önemli değil tabii. Ben severek yaparım zaten. Mutlu da oluyorum. ama beni düşünmemesi o an ve genelde eleştirmesi isteksiz olmama neden oldu. Ceza olsun diye değil ama belki beni görünce üzülür de kendi bir şeyler hazırlayıp adım atar diye düşündüm . Ama inatlaştı çok farklı yerden baktı. Bende hayal kırıklığı yaşadım tabii.
Haklısınız. İletişim hataları yaptım. emin olun profesyonel yaklaşınca çok çabuk anlayıp tepki verebiliyor. Ben dili ile konuşuyorum mesela rahatsız oluyor. Psikolojik danışmanım mesleğim öğrendiklerimle ile yaklaşmamdansa doğal kavga edelim yeğler. doğal görmüyor. Tabii bunları bu iletişim hatalarını bu yüzden yapmadım. Genelde eleştiren şakaları vardır. çoğuna alınmam. Sarılma meselesi mesela sarılmak istemese zorlamam tabii küsmem kırılmam ama salak ya zorla bana sarılıyor gibi şakalar üst üste olunca kendimi kötü hissediyorum. Eminim ki şaka ama eleştiren bir kişiliği var kötü niyetle de yapmıyor. Ancak ben kendimi ev içinde hükümsüz varlığını becerisini ispat edememiş biri olarak hissediyorum. herşeyin en iyisini eşim bilir. Benim hissettiklerim buna dönüşünce patlayacak hatayı ben yaptım. benzer şaka ile karışık beni eleştrirdiğinde çok konuştum. Az kitap okuyosun sen zaten, bitmeyen borcun varmış, yemek yapmayı bilmez, eşyaları seçen kadındır ama ben seçtim, bunlar şakayla hep. Soyledigimde o cumleler kurulmadi ama bana aynisini hissettiren farkli cumleler kuruldu.Yapmak yapabilirim tabii. Ama engel var önümde sanki bunu ya o yapıyor yada bnm yuzumden oluyor. Ins benim psikolojik hatalarim vardir diyorum ve hala cozmeye calisiyorum
Son düzenleme:
Hayat yolcusu
Member
Merhaba sevgili mrym hanım
Eş eşi ya terapi eder ya terapiye muhtaç eder der Adem güneş. Madem siz psikolojik danışmansınız eşinizi terapi edebilirsiniz. Hem de bizden daha kolay olacaktır diye diyorum. Eşinizi çocuklaştırın ve onunla tartışmaya girmeden eleştirmeden onu bi anne şevkatiyle yaklaşarak terapi edebilirsiniz. Davranışla sorunlarını çözmeyi bıraktırabilirsiniz bu şekilde yaparak. Selametle...
Kendime cok guveniyordum gercekten. Su aralar daha zorlaniyorum ama onu cok seviyorum. Bir sekilde bu en iyi sonucla iyilesecek tesekkur ederim
Hayat yolcusu
Member
Telegram: Contact @pedagojiokuluKendime cok guveniyordum gercekten. Su aralar daha zorlaniyorum ama onu cok seviyorum. Bir sekilde bu en iyi sonucla iyilesecek tesekkur ederim
Bu linki dinleyebilirsiniz isterseniz
baharibeklerken
New member
Bahsettiğiniz olaylar ilk yılıma götürdü beni. Ne kadar da benzer şeyler yaşanıyor demek ki..
Hep ilk adımı ben atıyorum biraz da o atsın deyip bıraktığım. Açık açık sorunumu ve beklentimi dile getirdiğim halde karşımda hissiz bir duvar var duygusuyla carpildigim. Ve en sonunda ipleri koparıp kontrolü iyice kaybedip irademi bilinçaltımdaki duyguların baskısina teslim ettiğim o ilk yıl...Ardından hakli iken haksız olduğum yıllar. yokuştan belki ucurumdan aşağı yuvarlanır gibi perisan gecen yillar... yaklasik 6 yıllık evliliğimde daha son zamanlarda sakinlesmeye basladim eşime karşı. Ve hâlâ başladığımızın gerisinde olduğumuzu düşünüyorum.
O ilk adımlar işte o ilk adımlar. O uçuruma götüren o ilk ufak gibi görünen yanlış adımlar. Keşke onu yapmasaydım diyorsunuz. Ama zaman geçip birbirinizi tanıdıkça ne yapsanız işin o kerteye geleceğini de görüyorsunuz. Belki bu kadar hasar olmazdı. Saygı sınırları aşılmaz sevgi kafese konulmazdi. Gerçi bunlarda az kayıplar değil.
Bende çok bilirdim ( sizinle kıyaslamak için demiyorum. Kendi acımdan. Mesleğiniz olduğu için sizin durumunuz ap ayrı şüphesiz. ). Evlenmeden önce bekar evli herkese nasihat verirdim. Kitap verirdim. Beraber kaldığımız arkadaşlar içinde evliliği en sorunlu ben oldum.
. Bazan ne yaparsanız yapın ne kadar bilirseniz bilin olmuyor. Yaşanacak bir imtihan varsa yaşanıyor. Bir kazanın içine atılıp pişmeniz gerekiyorsa pisiriliyorsunuz bağıra cağıra... Ve vakit dolana kadar ne yapsanız olmuyor. Tutundugunuz dallar kuruyuveriyor.
Niyetiniz de samimi iseniz ve şaşmazsanız bir süre sonra nasıl hayırlar görüyorsunuz onca acıda. Ve anlıyorsunuz ki şimdi acılan hakikat kapısından ancak başka türlü giremezmişsiniz. Ve şükrediyorsunuz. Hikmetinden sual olunmayan Rabbim meğer bana ne hazırlamış diye.
Biraz karamsar bir tablo çizmiş olabilirim. InsaAllah çözümü kolay bulur böyle zorlu yollara gerek kalmadan gönlünüzün muradı olan yolda kolaylıkla yürürsünüz. Eşle imtihan hic kolay değil zira. Ben sadece konunun bende cagristirdiklarini paylaşmak istedim.
Size şunu söylemek isterim. adem güneşi dinleyince fark ettiğim şey ;Erkekle erkekleşilmez. Kazanan olmaz. Başladığınız yerin çoook uzağına bazan geriye dönüşüm zor olduğu Bir yere götürür bu. Ben bunu daha geçen yıl fark ettim. Telegram dan arkadaşımın verdigi ve su linkten sonraki kayitlarii dinleyin lütfen.
Telegram: Contact @pedagojiokulu
Diğer yazdığınız hislerinizle ilgili kısım ise pesine duserseniz kendiniz için bir anahtar, aranizdaki bag için kuvvetlendirecek bir vesile olabilir.
Kendinizi eşinize bırakabilmek. Savunmasızlik içinde "sen böyle dediğinde veya yaptığında kendimi şöyle şöyle hissettim" diyebilmek... karşınızda sizi inciten birine karşı zırhınızı giyip iletişime geçmek değil. Tam tersi bildiğiniz tüm zırhları silahları bırakıp kanatları altına sığınmak. O nun hislerine merhametine güvenip sığınmak. Bunun için önce kendi hislerinizin tam farkına varmak. Bu incinmeleri takip edip Içinizdeki savunmasız küçük kızı bulmak....
Bu bahsettiklerimi sık duyup okudum ama yeni yeni öğreniyorum bende. Geçen bir tartışmamızda ilk defa eşime fark ettiğim o hislerimi söyledim. Hissettiğim, senin sözünün ne değeri var, ne söylersen şöyle ben bildiğimi yaparım. Vb hissettim dedim. Şaşırdı. Mahcup oldu. Böyle bir şeyi hiç beklemiyordu. Yani o davranışının bende bu anlama geldiğini. Normalde her ortak işten tartışmayla çıkan bir çift olarak oldukça otomatiklestik. Ama bu yaklaşım ikimize de iyi geldi. Oh be buymuş dedim. Yıllardır birbirimizi yemiş durmuşuz. Ama bunun için önce kendimi keşif lazımdı. Duygularımı kendime itiraf etmek sonra da eşime bahsedecek cesaret. Ilk adım atıldı bakalım hayırlısı.
Belki sizde bur anı ele alıp iyice analiz ederek eşinizle paylaşabilirsiniz. Tamamen kendinizi ona bırakarak. Hislerinizle... büyük ihtimal o da fark edince üzülecek. Belki onun da size anlatmak istediği şeyler olacak sizde aynı şefkati görürse açılacak. Velhasılı paylaştığınız anı ilk ve son olur umarım. Sadece savunmaları artıracak bir yaklaşım. Birbirinize savunma ördükçe örmek sıkıntıyı büyütür sadece.
Selâmetle.
Son düzenleme:
Yureginize saglik boyle yakinen beni anlamaniz cok hos. Evet aslinda cok iyi biliyorum nelerden korktugumu onun kilina zarar gelmesin diye o uyurken bile basinda dualar okudugumu bunlarin arkasinda her iyi seyin kotu bir sonla bitecegi korkusuydu butun bunlar. Onu kotu bir sekilde kaybetmemek icin her seyi yapmak istyorum her tecrubem bu sekilde sonuclandi. Ben onu da yikik dokuk birakmak ve onun tarafindan bu sekilde birakilmak istemiyorm.Bahsettiğiniz olaylar ilk yılıma götürdü beni. Ne kadar da benzer şeyler yaşanıyor demek ki..
Hep ilk adımı ben atıyorum biraz da o atsın deyip bıraktığım. Açık açık sorunumu ve beklentimi dile getirdiğim halde karşımda hissiz bir duvar var duygusuyla carpildigim. Ve en sonunda ipleri koparıp kontrolü iyice kaybedip irademi bilinçaltımdaki duyguların baskısina teslim ettiğim o ilk yıl...Ardından hakli iken haksız olduğum yıllar. yokuştan belki ucurumdan aşağı yuvarlanır gibi perisan gecen yillar... yaklasik 6 yıllık evliliğimde daha son zamanlarda sakinlesmeye basladim eşime karşı. Ve hâlâ başladığımızın gerisinde olduğumuzu düşünüyorum.
O ilk adımlar işte o ilk adımlar. O uçuruma götüren o ilk ufak gibi görünen yanlış adımlar. Keşke onu yapmasaydım diyorsunuz. Ama zaman geçip birbirinizi tanıdıkça ne yapsanız işin o kerteye geleceğini de görüyorsunuz. Belki bu kadar hasar olmazdı. Saygı sınırları aşılmaz sevgi kafese konulmazdi. Gerçi bunlarda az kayıplar değil.
Bende çok bilirdim ( sizinle kıyaslamak için demiyorum. Kendi acımdan. Mesleğiniz olduğu için sizin durumunuz ap ayrı şüphesiz. ). Evlenmeden önce bekar evli herkese nasihat verirdim. Kitap verirdim. Beraber kaldığımız arkadaşlar içinde evliliği en sorunlu ben oldum.
Bazan ne yaparsanız yapın ne kadar bilirseniz bilin olmuyor. Yaşanacak bir imtihan varsa yaşanıyor. Bir kazanın içine atılıp pişmeniz gerekiyorsa pisiriliyorsunuz bağıra cağıra... Ve vakit dolana kadar ne yapsanız olmuyor. Tutundugunuz dallar kuruyuveriyor.
Niyetiniz de samimi iseniz ve şaşmazsanız bir süre sonra nasıl hayırlar görüyorsunuz onca acıda. Ve anlıyorsunuz ki şimdi acılan hakikat kapısından ancak başka türlü giremezmişsiniz. Ve şükrediyorsunuz. Hikmetinden sual olunmayan Rabbim meğer bana ne hazırlamış diye.
Biraz karamsar bir tablo çizmiş olabilirim. InsaAllah çözümü kolay bulur böyle zorlu yollara gerek kalmadan gönlünüzün muradı olan yolda kolaylıkla yürürsünüz. Eşle imtihan hic kolay değil zira. Ben sadece konunun bende cagristirdiklarini paylaşmak istedim.
Size şunu söylemek isterim. adem güneşi dinleyince fark ettiğim şey ;Erkekle erkekleşilmez. Kazanan olmaz. Başladığınız yerin çoook uzağına bazan geriye dönüşüm zor olduğu Bir yere götürür bu. Ben bunu daha geçen yıl fark ettim. Telegram dan arkadaşımın verdigi ve su linkten sonraki kayitlarii dinleyin lütfen.
Telegram: Contact @pedagojiokulu
Diğer yazdığınız hislerinizle ilgili kısım ise pesine duserseniz kendiniz için bir anahtar, aranizdaki bag için kuvvetlendirecek bir vesile olabilir.
Kendinizi eşinize bırakabilmek. Savunmasızlik içinde "sen böyle dediğinde veya yaptığında kendimi şöyle şöyle hissettim" diyebilmek... karşınızda sizi inciten birine karşı zırhınızı giyip iletişime geçmek değil. Tam tersi bildiğiniz tüm zırhları silahları bırakıp kanatları altına sığınmak. O nun hislerine merhametine güvenip sığınmak. Bunun için önce kendi hislerinizin tam farkına varmak. Bu incinmeleri takip edip Içinizdeki savunmasız küçük kızı bulmak....
Bu bahsettiklerimi sık duyup okudum ama yeni yeni öğreniyorum bende. Geçen bir tartışmamızda ilk defa eşime fark ettiğim o hislerimi söyledim. Hissettiğim, senin sözünün ne değeri var, ne söylersen şöyle ben bildiğimi yaparım. Vb hissettim dedim. Şaşırdı. Mahcup oldu. Böyle bir şeyi hiç beklemiyordu. Yani o davranışının bende bu anlama geldiğini. Normalde her ortak işten tartışmayla çıkan bir çift olarak oldukça otomatiklestik. Ama bu yaklaşım ikimize de iyi geldi. Oh be buymuş dedim. Yıllardır birbirimizi yemiş durmuşuz. Ama bunun için önce kendimi keşif lazımdı. Duygularımı kendime itiraf etmek sonra da eşime bahsedecek cesaret. Ilk adım atıldı bakalım hayırlısı.
Belki sizde bur anı ele alıp iyice analiz ederek eşinizle paylaşabilirsiniz. Tamamen kendinizi ona bırakarak. Hislerinizle... büyük ihtimal o da fark edince üzülecek. Belki onun da size anlatmak istediği şeyler olacak sizde aynı şefkati görürse açılacak. Velhasılı paylaştığınız anı ilk ve son olur umarım. Sadece savunmaları artıracak bir yaklaşım. Birbirinize savunma ördükçe örmek sıkıntıyı büyütür sadece.
Selâmetle.
Her iyi sey biter ya bizim iliskimiz icin de aynisini mi dusunuyosun dedi. Hic bisey diyemedim...bitmesinden korkuyorum sadece. O yuzden onu her turlu yoldan guvenceye almak istedim. Biraz da bogdum. Sizin hibi bolca okuyup kendi sokugumu dikmek icin her seyi yapacagim tesekkur ederim