baharibeklerken
New member
Merhaba sevgili arkadaşlar.
Kendini onarım la ilgili burdan çok güzel şeyler öğrendim olumlu katkılarını kendimde görebiliyorum. Uygulayan arkadaşların detaylı örneklendirmeleri ile, Adem hocamızın anlattıklarını daha rahat uygulama ve nasıl olması gerektiğini öğrenme fırsatı buldum. Bu vesileyle birkez daha teşekkür ediyorum hocamıza ve katkısı emeği olan herkese.
Kendini bir insana bırakmayı, bir bebeğin emeklemesi, sonra adım adım yürümesi gibi yavaş yavaş öğreniyorum. Önüme çıkan ic dirençleri farkedip aşmam zaman alıyor. Yalıtıma (aslında yalıtım denemeyecek kadar farklı olmuş benimki ) girmek süreci hizlandirsa da alacak daha çok yolum olduğunu görebiliyorum. Bir fırsat bulup tekrar denemeyi de istiyorum. Lakin henüz tam cevabını bulamadigim bazi şeyler var, bu konuda görüşlerinize ihtiyacım var. Özellikle terapi alma fırsatı bulan veya kendini onarmayı basarabilmis arkadaşların bilgi ve fikirleri kıymetli .
Kendini bırakmak isterken engel olan duygumuzu gördük, icsesimizi duyduk. anlamlandirmayı da yaptık, örneğin değersizlik hissi, yetersizlik hissi vb. Çocukluktaki o aniya gittik. O anı tekrar yaşadık, acıyı tekrar hissettik ( geçmişin yasını tutmak burasi oluyor galiba ). Işte bu aşamadan sonrası nasıl olacak. O anın etiketini zihnimizde ne olarak, nasıl degistirecegiz. Veya içimizdeki çocuğa nasıl yaklaşacak, ne diyeceğiz.
Anlamlandirmadan sonra uzman desteğine en çok burda mı ihtiyaç duyulur.
Siz bu tür olayı anlattığınızda terapistin veya hocamızın yaklaşımı nasıl oldu, nasıl teselli oldunuz veya içinizdeki çocuk nasil ikna oldu . Bu kısma geldiğimde tıkanıyorum. Kendimce teselli cümleleri kursam da, içimdeki çocuğu hayal edip sarilsamda eksik birseyler olduğunu hissediyorum.
Cevaplar için şimdiden teşekkürler.
Kendini onarım la ilgili burdan çok güzel şeyler öğrendim olumlu katkılarını kendimde görebiliyorum. Uygulayan arkadaşların detaylı örneklendirmeleri ile, Adem hocamızın anlattıklarını daha rahat uygulama ve nasıl olması gerektiğini öğrenme fırsatı buldum. Bu vesileyle birkez daha teşekkür ediyorum hocamıza ve katkısı emeği olan herkese.
Kendini bir insana bırakmayı, bir bebeğin emeklemesi, sonra adım adım yürümesi gibi yavaş yavaş öğreniyorum. Önüme çıkan ic dirençleri farkedip aşmam zaman alıyor. Yalıtıma (aslında yalıtım denemeyecek kadar farklı olmuş benimki ) girmek süreci hizlandirsa da alacak daha çok yolum olduğunu görebiliyorum. Bir fırsat bulup tekrar denemeyi de istiyorum. Lakin henüz tam cevabını bulamadigim bazi şeyler var, bu konuda görüşlerinize ihtiyacım var. Özellikle terapi alma fırsatı bulan veya kendini onarmayı basarabilmis arkadaşların bilgi ve fikirleri kıymetli .
Kendini bırakmak isterken engel olan duygumuzu gördük, icsesimizi duyduk. anlamlandirmayı da yaptık, örneğin değersizlik hissi, yetersizlik hissi vb. Çocukluktaki o aniya gittik. O anı tekrar yaşadık, acıyı tekrar hissettik ( geçmişin yasını tutmak burasi oluyor galiba ). Işte bu aşamadan sonrası nasıl olacak. O anın etiketini zihnimizde ne olarak, nasıl degistirecegiz. Veya içimizdeki çocuğa nasıl yaklaşacak, ne diyeceğiz.
Anlamlandirmadan sonra uzman desteğine en çok burda mı ihtiyaç duyulur.
Siz bu tür olayı anlattığınızda terapistin veya hocamızın yaklaşımı nasıl oldu, nasıl teselli oldunuz veya içinizdeki çocuk nasil ikna oldu . Bu kısma geldiğimde tıkanıyorum. Kendimce teselli cümleleri kursam da, içimdeki çocuğu hayal edip sarilsamda eksik birseyler olduğunu hissediyorum.
Cevaplar için şimdiden teşekkürler.