Fadime Yazıcı
Editör
Insan başkasının çocuğunu sevmeden kendi çocuğunu sevebilir mi?
Herkesin iyiliğini istemeden sadece kendi çocuğunun iyiliğini istese gerçek iyi anne olabilir mi?
Kaydirak sırasında çocuğunu herkesten öne geçirme, en iyi elmayı çocuğuna seçip verme, çocuğunun kılına başka bir ÇOCUK zarar verirse o ÇOCUĞUn başına dünyayı yıkma, çocuğunu koruyacağım diye karsisindakini rezil rüsva etme, cocugunun psikolojisi bozulacak diye sınıftaki engelli çocuğu istememe, yaramaz olanı disipline göndermeye çalışma, gosterilerde eşleştirerek çocuğuna eş yaptığın kişiyi evladina layık görmeme, arkada oturuyor diye tepki gösterip onun yerine kim oturursa otursun yeterki kendi çocuğu en önde otursun diye öğretmenle tartışma...
Ayrım yapan öğretmen varsa elbet vebal o muallimindir..
Ama görünen o ki anneler gerçek manada çok bencil. Kendi cocugunun hakkını ölümüne savunurken diğerininki umrunda bile değil. E problem çözmeyi böyle hak yiyerek, empati kurmadan Ve son derece hoşgörüsüz çocuğuna ogreten anne yarın evladindan ne bekleyecek? Peki çocuğumuzu istediğimiz kadar mükemmel yetiştirdigimizi düşünelim,fevkaladenin fevkinde. O okuldan attirdigimiz çocukla yarın aynı lisede karsilasmayacagimizi nerden bilecegiz?0-7 yaş çocuğuna etki edebilir yanımızda tutabiliriz. Ya sonra edindiği arkadaslar?O arkadaşların cocugumuza bizden daha baskın olduğu dönemlerde ne olacak? Bosverilen ya da o dışlanan cocuklarin bir terörist ya da sinsi bir zat olarak evladimizin başına musallat olmayacağını kim garanti edebilir!
Iştebu yüzden Hz. Muhammed (SAV) in de buyurduğu üzere "Sizden biriniz,kendisi için arzu edip istediği şeyi din kardeşi için de arzu edip istemedikçe gerçek anlamda iman etmiş olmaz." Dışlamak kibirdendir. Bencillik kibirdendir. Kınamak kibirdendir. Otelestirmek kibirdendir. Kibir ise şeytandandır!
Tüm cocuklar doğduğu andan itibaren herkesin evladı olmalı. Çocuklara kimlikleriyle değil Rabbin yarattığı ve gelecek gözüyle bakıp öyle muamele edilmeli. Dünya küçük,ömür kısa. Kiminle nerde karsilacagimiz hic mi hiç belli olmaz. Kul kınadığını yaşamadan ölmezmis. Oteki cocuklara da daha hoşgörülü ve sevgi dolu yaklaşmak dileğiyle.. Ancak o zaman "gerçek iyi anne" ve "gercekten cocugunu seven anne" oluruz belki..
Herkesin iyiliğini istemeden sadece kendi çocuğunun iyiliğini istese gerçek iyi anne olabilir mi?
Kaydirak sırasında çocuğunu herkesten öne geçirme, en iyi elmayı çocuğuna seçip verme, çocuğunun kılına başka bir ÇOCUK zarar verirse o ÇOCUĞUn başına dünyayı yıkma, çocuğunu koruyacağım diye karsisindakini rezil rüsva etme, cocugunun psikolojisi bozulacak diye sınıftaki engelli çocuğu istememe, yaramaz olanı disipline göndermeye çalışma, gosterilerde eşleştirerek çocuğuna eş yaptığın kişiyi evladina layık görmeme, arkada oturuyor diye tepki gösterip onun yerine kim oturursa otursun yeterki kendi çocuğu en önde otursun diye öğretmenle tartışma...
Ayrım yapan öğretmen varsa elbet vebal o muallimindir..
Ama görünen o ki anneler gerçek manada çok bencil. Kendi cocugunun hakkını ölümüne savunurken diğerininki umrunda bile değil. E problem çözmeyi böyle hak yiyerek, empati kurmadan Ve son derece hoşgörüsüz çocuğuna ogreten anne yarın evladindan ne bekleyecek? Peki çocuğumuzu istediğimiz kadar mükemmel yetiştirdigimizi düşünelim,fevkaladenin fevkinde. O okuldan attirdigimiz çocukla yarın aynı lisede karsilasmayacagimizi nerden bilecegiz?0-7 yaş çocuğuna etki edebilir yanımızda tutabiliriz. Ya sonra edindiği arkadaslar?O arkadaşların cocugumuza bizden daha baskın olduğu dönemlerde ne olacak? Bosverilen ya da o dışlanan cocuklarin bir terörist ya da sinsi bir zat olarak evladimizin başına musallat olmayacağını kim garanti edebilir!
Iştebu yüzden Hz. Muhammed (SAV) in de buyurduğu üzere "Sizden biriniz,kendisi için arzu edip istediği şeyi din kardeşi için de arzu edip istemedikçe gerçek anlamda iman etmiş olmaz." Dışlamak kibirdendir. Bencillik kibirdendir. Kınamak kibirdendir. Otelestirmek kibirdendir. Kibir ise şeytandandır!
Tüm cocuklar doğduğu andan itibaren herkesin evladı olmalı. Çocuklara kimlikleriyle değil Rabbin yarattığı ve gelecek gözüyle bakıp öyle muamele edilmeli. Dünya küçük,ömür kısa. Kiminle nerde karsilacagimiz hic mi hiç belli olmaz. Kul kınadığını yaşamadan ölmezmis. Oteki cocuklara da daha hoşgörülü ve sevgi dolu yaklaşmak dileğiyle.. Ancak o zaman "gerçek iyi anne" ve "gercekten cocugunu seven anne" oluruz belki..
Son düzenleme: