Nerden başlamam gerekiyor bilmiyorum. Ben eşimden hamileyken ayrıldım. Hamileğimden beri çocuk etkilenmesin diye herşeyin üstünü örttüm bir kere bile ağlamadım. Ailem de dahil herkesten sen çocuk bakamazsın, senden anne olmaz lafları duydum. Kızım şuan 6.5 yaşında. Bir sene öncesine kadar bağırmayan, oyun oynayan eğlenceli bir anneydim. Ama artık çok yorgun hissediyorum kendimi. Herşeye sinirleniyorum, çocuğumda dahil herkese kaşlarım çatık. Aslında içimde kendimle kavga ediyorum ama çocuğuma yansıtıyorum elimde olmadan. Artık kızan herşeye bağıran bir anne oldum. Bana birşey söylerken çekinerek söylüyor benim içim gidiyor
artık ben iyi bir anne değilim, keşke benim gibi bir annesi olmasaydı demeye başladım. Babası aramıyor sormuyor, sene de bir gelip kendini hatırlatıyor sadece. Beni de kızıma o kadar hayran hayran anlatıyor ki kızım bana "SEN BABAMI İSTEMİYOSUN" diyo. Baban gitti evlendi üstüne de çocuk yaptı diyemiyorum Hem anne hem baba olmaktan yoruldum galiba. Kendimi çok gereksiz, sadece yaşamak için nefes alan, güçsüz biri olarak görüyorum. Ben böyle bir anne olmak istemiyorum, tekrar eskisi gibi olmak istiyorum
artık ben iyi bir anne değilim, keşke benim gibi bir annesi olmasaydı demeye başladım. Babası aramıyor sormuyor, sene de bir gelip kendini hatırlatıyor sadece. Beni de kızıma o kadar hayran hayran anlatıyor ki kızım bana "SEN BABAMI İSTEMİYOSUN" diyo. Baban gitti evlendi üstüne de çocuk yaptı diyemiyorum Hem anne hem baba olmaktan yoruldum galiba. Kendimi çok gereksiz, sadece yaşamak için nefes alan, güçsüz biri olarak görüyorum. Ben böyle bir anne olmak istemiyorum, tekrar eskisi gibi olmak istiyorum