Kuzularına yetemeyen annenin yardım isteği

  • Konbuyu başlatan mslht
  • Başlangıç tarihi
M

mslht

Guest
Merhaba arkadaslar dsha önce de forumda yazmıstım ve okuyan arkadaslardan yardımcı olmak için dönüş yapanlar olmustu sagolsunlar. Benim 2 oglum var büyük 2.5 küçük 13 aylık. Çocuklarıma yetemiyorum onlara iyi bir anne olamıyorum. Hamileliklerim çok zor geçti 2. Bebegim dünyaya geldiginde birincisi neredeyse tarwma gecirdi ozaman sizin yönlendirmenizle süreci daha rahat atlatmıştık çok şükür fakat şimdi onlar büyüdükçe problemler kıskançlıklar artıyor benim fibromiyalji diye bir hastalıgım var çektigim agrılar beni tüketti hatta depresyona girmişim farkettiğimde çok geçti. Çocuklarıma karaı gerçekten iyi bir anne olmak istiyorum onları zarara ugratmadan kalplerine iğneler batırmadan ama günün yorgunlugu okadar galip geliyorki artık birde agrılarım artık öfkeme yenik düşüyorum 2 haftada bir hastaneye gidip serum yemesem ayaga kalkamayacak duruma geliyorum. Bununla birlikte Allahın takdiri tekrar bir bebek bekliyorum. İsyanım yok elbette aksine hasbiyallahü ve nigmel vekil okuyorum sürekli kalbimin genişlemesi rahatlaması için ama ben artık çocuklarıma bagıran uflayıp puflayan onların kalbine endişe sokan bir anne oldum. Bazen delirmiş olarak buluyorum kendimi. Esim gün içinde hiç olmuyor erken gidiyor ise akşam çok gec geliyor. Ben artık yorgunluga uykusuzluga dayanamıyorum buda bende sinir strese sebep oluyor. Ailem yanıma gelmiyor ben gitsem ev ortamı hiç müsait degil. Bir kere annem geldi 2 gün dayanamadı sinirden dövecegim ben sonunda bu çocukları diyor. Halsizlikten agrılardan çocuklarımla oynayamıyorum artık Oglum az bile basımı koysam anne uyuma uyuma ye beni kaldırıyır hatta kızıyor ve bütün bu benim bu durumları yönetememe halim çocuklarıma verdigim duygusal zararlardan dolayı artık çocuklarım sadece birbirlerine zarar veriyor. Büyük küçüğü sürekli itiyor sürekli vuruyor küçük büyüğün elinde çöp görse almak için direniyor büyükde ona vuruyor ben ne kadar yumuşak halle yaklaşmaya çalışsamda inanın artık yorgunluktan ve bu hasyçtalıkdan yüzümde mimik oluşturacak halim kalmadı buda çocuklarıma davranış olarak çok yansıyor tabi. Büyüğü tuvalete çişini yapmak için gittiginde bile bile tuvaletin girişine yapıyor dışarıya heryere sıçrıyor önceden içeri gider kapıyı kapatırdık bitince çagırırdı izin alarak içeri girerdim şimdi direk dışarıya yapıyor. Diliyle sürekli agzının etrafını yalıyor veya parmaklarını agzına alıyor. Gecenlerde kardesini ittigi için dayanamayıp kızdım tabi daha fazla yapmaya başladı. İterek kardesini aglatıyor görmezden geliyorum az sonra aglayan bebegin yanına gidiyorum 'annecim bebemiz neden aglıyor biliyormusun' diye sorunca çünki ben ittim diyor böyle zamanda ne demeliyim nasıl yaklaşmalıyım. Kapının önünde park var çıkaracak halim yok Anne koşturmaca oynayalım diyor halim yok saklambaç oynayalım diyor halim yok. Bu hastalık beni bile kendimden nefret ettirdi. Şimdi gitmek istiyor annenelere gideceğim diyor çünki orada daha mutlu ama aslımda degil geldiginde benden intikam alıyor sanki bana şu mesajı veriyor 'senden uzaklaşıyorum' çok korkuyorum evlatlarımın kalbine kapanmaz yaralar açmaktan. Brnim ablalarımla aramızdaki yaş farkı da aynı ama biz 30 yaşını geçmemize ragmen hala oturup 2 kardeş gbi konusamayız karşılıklı muhabbet edemeyiz sonu hep tartışmayla biter çünki kendi ailemiz de çok yıprandık annem babamdan dolayı yılların yorgunlugu ve gürültüsü var kalbimizde. Her an herşeye beddualar eden bir annem vardı şimdi yanları a gitsem enufak bişey sanki benim beynimi zonklatıyor ve anneligimi zorluyor. Ama yalnız da çok zor çocuklarımın arasındaki bu durumu en masum hale getirebilmem için nasıl bir yaklaşım önerirsiniz. Gerçekten bunun için çabalıyorum elimden geldigi kadar öfke patlamalrım için ne önerirsiniz lütfen bana ilaç gibi gelecek birleyler söyler yardım ederseniz çok ama çok mutlu olurum kendi yükümü kendim nadıl hafifletebilirim Allah razı olsun şimdiden Allaha emanet olun kuzularıma yetemedigim heran için üzülüyorum onların tertemiz ve minnacık kalplerine zarar vermekten korkuyorum ve onlarla hayatın tadını çıkaramadıgım heran için içim yanıyor. Gecenlerde bir öfke patlaması yaşadım yine ve ben çocugumu ittim kalbimin nasıl sızladıgını anlatamam kelimelerle. Sonra pturdum aglamaya başladım grldiler yanıma özür diledim bu davranısım çok yanlış bunu asla yapmamama gerekirdi diye agladık beraber bana dedi ki anne üzülmeni istemiyorum yüzünü yıka geçer dedi sarıldı yavrum sarıldı ama onların minicik kalplerine ürküntü tohumunu ektim bile. Birde hiç uyumuyorlar kolik dogdular zaten uyku onlar için tamemen vakit kaybı gibi birini uyutmaya çalışsam zaten öteki muhakkak engel oluyor beraner hiç mümkün degil uyumaları. Uyumadıkları içinde inanılmaz huysux oluyorlar biliyorsunuz. Ne yapmalıyım benim bu halim yüzünden büyük oglum küçüge sürekli bir zarar verme peiinde onu itttigi zaman elindekini aldığı zaman vurmak istedigi zaman ne demeliyim sürek li elindekileri atıyor beni sınıyor özellikle yiyecekleri yazımı sabırla okuyup bana yarımcı olacak çözümler öenerebilirseniz minnettar olacagım belki biraz hafifleyecegim de
 

Nuray19

New member
Merhaba arkadaslar dsha önce de forumda yazmıstım ve okuyan arkadaslardan yardımcı olmak için dönüş yapanlar olmustu sagolsunlar. Benim 2 oglum var büyük 2.5 küçük 13 aylık. Çocuklarıma yetemiyorum onlara iyi bir anne olamıyorum. Hamileliklerim çok zor geçti 2. Bebegim dünyaya geldiginde birincisi neredeyse tarwma gecirdi ozaman sizin yönlendirmenizle süreci daha rahat atlatmıştık çok şükür fakat şimdi onlar büyüdükçe problemler kıskançlıklar artıyor benim fibromiyalji diye bir hastalıgım var çektigim agrılar beni tüketti hatta depresyona girmişim farkettiğimde çok geçti. Çocuklarıma karaı gerçekten iyi bir anne olmak istiyorum onları zarara ugratmadan kalplerine iğneler batırmadan ama günün yorgunlugu okadar galip geliyorki artık birde agrılarım artık öfkeme yenik düşüyorum 2 haftada bir hastaneye gidip serum yemesem ayaga kalkamayacak duruma geliyorum. Bununla birlikte Allahın takdiri tekrar bir bebek bekliyorum. İsyanım yok elbette aksine hasbiyallahü ve nigmel vekil okuyorum sürekli kalbimin genişlemesi rahatlaması için ama ben artık çocuklarıma bagıran uflayıp puflayan onların kalbine endişe sokan bir anne oldum. Bazen delirmiş olarak buluyorum kendimi. Esim gün içinde hiç olmuyor erken gidiyor ise akşam çok gec geliyor. Ben artık yorgunluga uykusuzluga dayanamıyorum buda bende sinir strese sebep oluyor. Ailem yanıma gelmiyor ben gitsem ev ortamı hiç müsait degil. Bir kere annem geldi 2 gün dayanamadı sinirden dövecegim ben sonunda bu çocukları diyor. Halsizlikten agrılardan çocuklarımla oynayamıyorum artık Oglum az bile basımı koysam anne uyuma uyuma ye beni kaldırıyır hatta kızıyor ve bütün bu benim bu durumları yönetememe halim çocuklarıma verdigim duygusal zararlardan dolayı artık çocuklarım sadece birbirlerine zarar veriyor. Büyük küçüğü sürekli itiyor sürekli vuruyor küçük büyüğün elinde çöp görse almak için direniyor büyükde ona vuruyor ben ne kadar yumuşak halle yaklaşmaya çalışsamda inanın artık yorgunluktan ve bu hasyçtalıkdan yüzümde mimik oluşturacak halim kalmadı buda çocuklarıma davranış olarak çok yansıyor tabi. Büyüğü tuvalete çişini yapmak için gittiginde bile bile tuvaletin girişine yapıyor dışarıya heryere sıçrıyor önceden içeri gider kapıyı kapatırdık bitince çagırırdı izin alarak içeri girerdim şimdi direk dışarıya yapıyor. Diliyle sürekli agzının etrafını yalıyor veya parmaklarını agzına alıyor. Gecenlerde kardesini ittigi için dayanamayıp kızdım tabi daha fazla yapmaya başladı. İterek kardesini aglatıyor görmezden geliyorum az sonra aglayan bebegin yanına gidiyorum 'annecim bebemiz neden aglıyor biliyormusun' diye sorunca çünki ben ittim diyor böyle zamanda ne demeliyim nasıl yaklaşmalıyım. Kapının önünde park var çıkaracak halim yok Anne koşturmaca oynayalım diyor halim yok saklambaç oynayalım diyor halim yok. Bu hastalık beni bile kendimden nefret ettirdi. Şimdi gitmek istiyor annenelere gideceğim diyor çünki orada daha mutlu ama aslımda degil geldiginde benden intikam alıyor sanki bana şu mesajı veriyor 'senden uzaklaşıyorum' çok korkuyorum evlatlarımın kalbine kapanmaz yaralar açmaktan. Brnim ablalarımla aramızdaki yaş farkı da aynı ama biz 30 yaşını geçmemize ragmen hala oturup 2 kardeş gbi konusamayız karşılıklı muhabbet edemeyiz sonu hep tartışmayla biter çünki kendi ailemiz de çok yıprandık annem babamdan dolayı yılların yorgunlugu ve gürültüsü var kalbimizde. Her an herşeye beddualar eden bir annem vardı şimdi yanları a gitsem enufak bişey sanki benim beynimi zonklatıyor ve anneligimi zorluyor. Ama yalnız da çok zor çocuklarımın arasındaki bu durumu en masum hale getirebilmem için nasıl bir yaklaşım önerirsiniz. Gerçekten bunun için çabalıyorum elimden geldigi kadar öfke patlamalrım için ne önerirsiniz lütfen bana ilaç gibi gelecek birleyler söyler yardım ederseniz çok ama çok mutlu olurum kendi yükümü kendim nadıl hafifletebilirim Allah razı olsun şimdiden Allaha emanet olun kuzularıma yetemedigim heran için üzülüyorum onların tertemiz ve minnacık kalplerine zarar vermekten korkuyorum ve onlarla hayatın tadını çıkaramadıgım heran için içim yanıyor. Gecenlerde bir öfke patlaması yaşadım yine ve ben çocugumu ittim kalbimin nasıl sızladıgını anlatamam kelimelerle. Sonra pturdum aglamaya başladım grldiler yanıma özür diledim bu davranısım çok yanlış bunu asla yapmamama gerekirdi diye agladık beraber bana dedi ki anne üzülmeni istemiyorum yüzünü yıka geçer dedi sarıldı yavrum sarıldı ama onların minicik kalplerine ürküntü tohumunu ektim bile. Birde hiç uyumuyorlar kolik dogdular zaten uyku onlar için tamemen vakit kaybı gibi birini uyutmaya çalışsam zaten öteki muhakkak engel oluyor beraner hiç mümkün degil uyumaları. Uyumadıkları içinde inanılmaz huysux oluyorlar biliyorsunuz. Ne yapmalıyım benim bu halim yüzünden büyük oglum küçüge sürekli bir zarar verme peiinde onu itttigi zaman elindekini aldığı zaman vurmak istedigi zaman ne demeliyim sürek li elindekileri atıyor beni sınıyor özellikle yiyecekleri yazımı sabırla okuyup bana yarımcı olacak çözümler öenerebilirseniz minnettar olacagım belki biraz hafifleyecegim de

İki küçük çocuk ve hastalık üstüne tekrar bir hamilelik.. Allah kolaylık versin diyeyim önce..
Kendinizi neden suçlu eksik hissediyorsunuz? Oyun oynayamayinca çocuğa hangi kötü hissi vereceginizi düşünüyorsunuz? Öyle kapanmaz yaralar açmak kolay değil, siz yeterince ilgilenmediniz diye çocuklar başıboş değil.. onların bir Sahibi var. Siz onları ELDEN GELDİGİNCE hoş tutarak misafir edeceksiniz bu kadar.. hastalık durumu yaşları yakın olması yalnızlık baba desteği olmayışı vs bazı kazanimlari engellesede başka kazanımları beraberinde getirir. Misalen ben kizimla her gün bir etkinlik yapan bir anneydim el becerisi,olaylar arası bağ kurma ve baska becerileri gelişirken kendi kendini oyalama ve kendi üretme becerisi yeterince gelişmedi.


İyi bir anne olmaya çalışmayın. Bilmiyorum sosyal medyayla araniz nasıl varsa mükemmel ilgili anne hesaplarını takipten çıkın.siz içinde bulunduğunuz şartlar içinde elinizden gelenin en iyisini yapıyorsunuz buna eminim. Baskalarinin türlü şartlarında yaptıklarını kendinize entegre etmeye çalışmayın. Siz varsınız iki küçük yavrunuz var.sizin sağlık problemleriniz ve muhtemel çocukluk yaralariniz var, bu yaralara gün içinde defalarca parmak basan o yaraları eseleyen sizi durten iki cocugunuz var.
Eksiklikler, yetememezlikler , çocuklarda baş gösteren aksilikler, bunları düşünüp uzulurken daha da kendini belli eden hastalık...

Sureciniz değişmeyecek değişecek olan sizin bakış açınız. Bırakın çocuklar ağlasın, lütfen bırakın çocuklar altına yapsın, bırakın mutlu olmasın, bırakın aç kalsin, birakin kavga etsin... Önce kendinize bakın. bı kahveyi cezvede pişmeye koyarken biri eteginizden cekistirsin biri başka bişey yapsin. Alın elinize fincanı oturun 20 yıl sonraya hayalen gidip bunların geçeceğini düşünerek onlar ne yaparsa yapsın için o kahveyi. Önce kendinizi düşünün..

Kendinizi biraz iyi hissedince onlara vereceğiniz koşulsuz bir sevgi ,rahmetle süslenmiş bir ses, içiniz akarcasina bir bakış belki beklemediği bir anda sadece bir "böoo" deyip onu kikirdetmek bu yeter.. yapılması gerekenlerle yaptıklarınızı ve aradaki uçurumu düşünüp kendinizi tüketmeyin. Hepimizin onarıma ihtiyacı var kendinizi onarin demeli belki ama kimimizin maddi durumu müsait değil kimimizin başka sebepleri..

Ben şunu anladım ki anne olunca insanın düğmesine basılıyor, çocuğun ağlaması belki benim çaresizlik düğmeme basıyor, vurması değersizlik düğmeme basıyor ev pis çocuklar eğitimsiz gibi görünüyorsa yetersizlik düğmeme basılıyor ve doluyorum. Şimdi farkındalık oluşmuş ve sorunların sizden kaynaklı olduğunu düşünüp suçluluk hissediyorsunuz.bu bı surec onarıma giden farkındalık süreci.. konuyu daha fazla dağıtmayayim.diyecegim o ki neye göre kime göre yetemiyorsunuz? Sizin şartlarinizda sizin yasanmisliklarinizla sizin ve çocuklarınızın şahsına münhasır karakteriyle başka hiç kimsecikler yok dünyada. Sabahtan akşama kadar tüm doğru bildiklerinizle onlar için didinip duruyorsunuz.en son ne zaman kendi yüzünüze uzun uzun aynada baktınız? Ne zaman kendi keyfinize oturup bişey yaptınız da yetemediniz? Onlar için kendi şartlarinizda yapabildiğiniz herşeyi yaptınız ve yetiyorsunuz.
 

Zekiye tuğ

New member
Oncelikle bende Rabbim yardimciniz olsun diyorum.acil sifalar versin insallah.hastaliginiz nedir bilmiyorum ama Aidin salihi ne demis bu hastalikla ilgili bi bakin derim.kitabi da var kendisinin oradada biseyler vardir mutlaka size sifa olacak diye dusunuyorum.
konuamak yazmak cok kolay ama canim kardesim Rabbim kaldiramayacagimiz yuku vermeyecegine soz vermis.tek size degil evlatlariniz icinde bu boyle.onlar kendilerine yeter . siz kendinizi iyi hissetmek icin çabaladiginizda ogun onlarda huzurlu olacaktir.onlar icin hic birsey yapamiyorsak en guzel ve en muhim sey zarar vermemek olur.sizin icin ve evladi icin cabalamaktan vazgecmeyecek olan diger tum anneler icin Rabbimden genislik istiyorum.emanetlerine layigi ile bakmayi bizlere nasip etsin insallah.
 

bumerang16

New member
Merhabalar, okuyunca dayanamadım yazma ihtiyacı hissettim. "Kuzularıma yetemiyorum,onlara iyi annelik yapamıyorum,zarar veriyorum" diye üzülüyorsunuz ama her cümlenizden şefkat akıyor. Çocuğunu döven, aşağılayan ve bundan da zerre pişmanlık duymayıp bu konuda çocuğunu suçlayan nice duyarsız anne var. Onlar hiç bu durumu umursamazken siz hep endişeleniyorsunuz,kendinizi suçluyorsunuz. Şundan kesinlikle emin olun ki siz iyi bir annesiniz.
İki küçük çocukla ilgilenmek çok zor , size yardımcı olacak kimsenin olmaması ve çocuk bakımında yalnız olmak çok zor, bir de hamile ve hastasınız tüm bunlar ekstra insanın ruhuna yük getiren durumlar. Bu şartlar herkesi zorlar. Sizin yerinizde başka biri olsaydı sizden daha iyi annelik yapamayacaktı bundan emin olun. Sosyal medyadaki toz pembe anne hesapları gibi değil hayat, onlarla ya da başkalarıyla kendinizi kıyaslamayın. İnsanın tek çocukla bile kendini tükenmiş hissettiği çok anlar olabiliyor. Ne mutlu ki evlatlarınızın onları zarara uğratmaktan korkan bir anneleri var. Bir kere bağırdınız diye çocuk zarara uğramaz,travma yaşamaz. Sürekli oyun oynamıyorsunuz diye kötü anne oldunuz demek değil.
Şimdi siz düşünün ki bir annenin tek çocuğu var çocuğu rahat uyuyor, eşi akşam eve geldiğinde hep bebekle ilgileniyor,anne alıp bi kahve içip rahatlayabiliyor, gündüz bunaldığında annesi /kayınvalidesi yardımına koşuyor. Anne dinlenmiş keyifli mutlu,haliyle çocukla da rahat rahat vakit geçiriyor. Şimdi bu "şanslı" anneyle kendimizi kıyaslarsak çocuklardan önce kendimize haksızlık etmiş oluruz. Siz de istiyorsunuz çocuğunuzu parka götürmek,onlarla oyun oynamak onları mutlu etmek ama insanız belli bir kapasitemiz var, robot değiliz ki her daim doğru davranalım,her daim enerjimiz tam olsun.
Kendinizi eleştirmeyin,suçlamayın. Siz kendinizi yetersiz gördükçe daha çok depresyona giriyorsunuz,depresyona girdikçe daha çok uzaklaşıyorsunuz çocuklarla yapmak istediklerinizden. Çocuklar bizim sandığımızdan daha güçlüler ve çok affediciler. Bazen ben de çocuğuma istemsiz sesimi yükseltiyorum sonrasında kucağıma alıp "bağırmam çok yanlıştı ama o kadar yorgunum ki kendimi tutamadım,bu senin suçun değil,seni çok seviyorum ama yorgun olduğum için bağırdım,özür dilerim" diyorum. İnanın küçük çocuk diyorsunuz ama sizi anlıyor,affediyor, çok yüce gönüllü o masum melekler.
Demiyorum ki kızalım bağıralım itelim vuralım nasılsa affeder ama çok gergin olduğunuzda sesiniz yükseldi diye de kendinizi kötü anne hissetmeyin. Çocukların birbirlerini kıskanması çok normal, ben çevremde görüyorum aralarnda 5-6 yaş var ama hala küçük büyüğü,büyük küçüğü kıskanıp olmayacak şeyler yapıyorlar,sizinkiler daha da küçük yaşlar birbirine yakın kıskançlık çok normal. Bir de bir pedagoji kitabında okumuştum sanırım, sevgiye en çok ihtiyacı olan çocuklar bunu en rahatsız edici biçimde yaparlar. Aralarındaki kıskançlığın ya da sizin tahammül edemediğiniz davranışların temel sebebi belki de sizin dikkatinizi çekmek istemeleri. Sevgi ve ilgi gösterdikçe onlar da eminim olumlu yönde gelişecekler fakat çocuk bunlar illa ki yaramazlık,kıskançlık vs olacak. Lütfen rahat olun,kendinizi rahat bırakın. Size yardım edebilecek birileri varsa etrafınızda yardım istemekten çekinmeyin. Annenizin çocuğa tahammülü yoksa rica edin gelip yemeği o hazırlasın çocuklarla siz ilgilenin, ev dağınık-pis demeyin yakın arkadaşınızı kahveye çağırın . Arada 2 saat çocukları anneanneye bırakın gidin yatıp dinlenin,açık havada yürüyüş yapın,hamama gidin ya da canınız ne istiyorsa sizi ne mutlu ediyorsa onu yapın. Bu konuda vicdan azabı çekmeyin çocukları bırakıp keyif yapıyorum diye,sonrasında tahammül gücünüzün daha çok arttığını göreceksiniz,siz mutlu olun ki onları da mutlu edin.
İnanın iyi bir annesiniz ve asla yalnız değilsiniz,bu durumda olan tek kişi değilsiniz. Allah yardımcınız olsun
 

Bezbebek

New member
Normalde uzun yazıları okuyamam. Ama sizin yazınızı Gözyaşları içinde Sonuna kadar okudum. Çocuklarınızın yaşlarının Birbirine çok yakın olması başlı başına anneliği zorlayan bir şey. Eğer mümkünse size yardım edecek birini bulmaya çalışın Eşinizin mesai saatleri de fazlaymış. Anlaşılan anneanne de çok çocuklara karşı sabırlı değil Muhtemelen Siz de öyle büyüdünüz ve yaptığınız annelik annenizin anneliği. Hepimiz öyleyiz çünkü. anneanneden yemek kısmı için ya da evi derleyip toparlamak için yardım alabilirsiniz veyahut babaanneden veyahut bir komşudan ya da yapabilirseniz evinize ücretli bir yardım alabilirsiniz Sizin bir yardımcıya ihtiyacınız var. hiçbirini yapamıyorsanız da bırakın her gün makarna yiyin ev dağınık olsun bunları umursamayın mümkün olduğunca ev işlerini azaltın kendinize. Ve şu 3-4 yılı gözden çıkarın. Üç dört yıl boyunca Evim dağınık olabilir kirli olabilir cişli olabilir Bu çok normal ve buna izin veriyorum diye kendinizi genişlet in.
Ve eğer mümkünse psikolojik bir yardım alın sanırım Avrupa Yakası'nda oturuyorsunuz bağlanma terapileri merkezine gidebilirseniz çok faydalı olacağını düşünüyorum. Gidecek durumunuz yok ise Kendi kendinize onarımmı yalıtımı deneyin.
Allah yardımcınız olsun.
Şimdi koşa koşa gelip size yardım etmek geldi içimden.
 
M

mslht

Guest
Çok sagolun Allah razı olsun okadar güzel seyler yazmışsınızki. Yanıma yardımcı alacak imkanım yok malesef olsa hiç düşünmem bile annemler yakın degiller zaten cagırdıgımda da akşam gelirler 8 gbi 10 gbi giderler. Çocukları annemlere bıraktıgımda yada kendim onşarla gittigimde ablalarım var bekarlar onlardan çok kırıcı seyler duydum ve onun için artık orayı bir alternatif olarak görmüyorum en çok sıkıştığımda gidebilecegim bir yer olarak bakıyorum. İnternet te bakmıyorum kimseye hem zamanım yok hemde onlara bakarsam aglamalarım hiç bitmez herhlade. Çocuklar sürekli benimle olmak istiyorlar küçük hep aglaya aglaga peşimde geziyor ama sürekli hep kucagımda kalmak istiyor ikiside kolik dogdu 6 ay full gece gündüz agladılar sabah akşam hep nöbetleşe çarsaf da salladık çocukları gece yarısı gerek bebek arabasıyla gerekse normal arabayla saatlerce gezdirdigimiz olmuştur. 7/24 susmadan aglarlardı. uykusuzluktan saçlarımj yolmuşlugum vardır babam durdurdu kaç kere çünki büyük de dogdugundan beri hiç uyku düzeni yok öyle başladı öyle gitti küçük de öyle ikiside gündüz uykusuna yatmıyorlar. Sabah 5 de kalkıyorlar akşama kadar beynim buharlaşıyor sanki uyumudıkları için de sürekli huysuzlar ikisi birden hep kucagımda gezmek istiyorlar beraber biraz oynasak ki o an ev dagınıkmış pismiş asla düşünmüyorum başka bir oyunu kendikendilerine oynamıyorlar
Ben ablamlarla bunun acısını yaşıyorum biz canciger kardes olamıyoruz birbirimize karsı hep sertiz tepkiliyiz aile geçmişinden kaynakalnıyor.
Benim en büyük korkum çocuklarımın da ileride öyşe olması galibe bu krokuma da çok yenik düşüyorum iletişim problemi yaşamalarını istemiyorum hiç bir zaman
Sizden riczm bana biraz tavsiye verirmisniz.
Büyük küçüğün elindekini aldığında veya ona vurdugunda ittiğinde ne demeliyim. Onun boyuma eğilip şöyle diyorum: 'Annecigim böyle yapınca kardeşinin acı acıyor bak acıdıgı için aglıyor istersen şöyle çözelim sen kardeşine oynayacagı başka bir araba ver ozaman rahatsız etmez seni' diyorum. Çünki bebek onun oyununu bozuyor ya ona göre sürekli. Kardesi yaklastıgında bazen çok sert tepkiler veriyor ne yapmalıyım
Veya kardesinin elindekini zorla alıyor bu defa küçük çok aglıyor aglamak bir kenara ben ikisini dengeleyemeden farkında olmadan birinin ezilmesine sebep olursam diye endişeleniyorum. Herzaman kardesinin elindekini zorla alması da dogru olmaz herhalde küçük açısından. Ne demeliyim de yavrularım birbirlerini yıpratmadan devam edebilirler.
Tekrar Allah razı olsun herkesden kusura bakmayın fırsat bulup yazamadım. İstegim aralarındaki kıskançlıgı en masumum hale getirebilmek yoksa kendimizden biliyorum kardesler evet birbirini ne kadar kanbagından ötürü sevsede kıskançlık veya haset ömür boyu devam ediyor ebeveyn hatalarından dolayı. Ben yavrularımın öyle olmasını istemiyorum. İsterdim ki şimdi canım ablam siye boynuna sarılabileyim ablamın ama ne varki mümkün degil. Yavrularım bizim gbi olmasın
 
M

mslht

Guest
Bu arada sunlarıda yazmadan edemeyecegim biz annemden çok şiddet gördük. Yedigimiz dayagın haddi hesabı yoktur istanbul köprüsünü geçer boyu. Ellerimizi baglardı döverdi annem teyzem odaya kilitlerdi bizi ışık kapalı karanlık. Vs... Vs...Canım annem sıkıntılı bir hayatı oldu ve herşeyi bizden çıkardı. Bizim kpnuşma hakkımız yoktu. Eskileri bilirsiniz işte sen ne bilirsinki havasındalar ya. Gecen gün akrabalarla kahvaltıdayoz. Bir yaşındaki yavrum yanıma gelmeye çalışıyor teyzem çekilip müsade etmiyor bir türlü. 2. Kez geldi teyze veririmisin çocugu dedim çok kalkabilexek yerde degildim ama vermedi yavrucuguma diyor ki ' dolasda git annenin yanına' ve dediki ' her dedigi olursa ardını alamazsın her dedigi yapılmaz çocugun'
'Twyze farkındamısın bir yaşında bir bebekden bahsediyorsun' dedim.
Ne dedi biliyormusunuz kanınız donar ' yılanın başını küçükken ezeceksin'.
Donduö sadece tçyavruöa sarıldım sarıldım sarıldım. Şimdi çocukları 20 yaşlarındalar ve o yılanlar büyüdü şimdi annelerini her fırsatta sokuyorlar ve anne kendinde hiç bir kusur görmeden nw biçim çpcuk bunlar diyor. Biz böyle düşünceleri olan bir toplımda yetiştik onun için ablalarımla aramız iyi degil. Evet birbirimizi cok seviypruz ama anlaşamıyoruz. Biz birbirimize hiç sarılmadık ben 32 yasındayım çünki annem bize hiç sarılmadı. Sevgisinden şüphem yok ama sarılmadı bir kere bile bırakın kuzum demeyi kızım bile dememiştir bize. Bizim için gözyası döktüğünü bilirim annemin ama sevgisini belli etmemiştir hiç. Bundan olsa gerek ben yavrularıma karsı böyle olmaktan korkuyorum yorgunluga dayanamayıp onlara kızdıgım zaman kalpleri yara olur diye endişelwniyorum. Bundan dolayı birde üstüste hamilelik hormonlar baya altüst oluyor bilirsiniz ilk hamile kaldıgımda dedimki niyetim annemi kötülemek degil elbette kimbilir neler yaşadı canım annem ama dedimki' ben annem gibi olmaycagım eşimin de babam gbi olmasına izin vermeyecegim. Bunun için ne gerekiyorsa yapacağım'. Şimdi hep fırsat buldukça adem hocamızı dinliyoruz kendimizi onarma adına bizimkiler Adem Güneşi dogru bulmuyorlar ☺ ama ben hayalimdeki pedagogu bulmanın sevincini anlatamam. Hamilelikten mi bilmiyorum dinledikçe sadece aglayasım geliyor ve ya ben anneligi başaramazsam diye korkuyrum. Sagolsun bugüne kadar birtek eşim den duydum 'sen iyi bir annesin üzme kendini' diye. İnsanın belkide hep olumsuzu degil olumluları duymaya ihtiyacı oluyor Hz Allah herkese doyadoya evladını yaşayabilmeyi o minicik kalplerin tadını çıkarabilmeyi nasib etsin inşallah
 

bumerang16

New member
Okurken annenizin yaptıklarını içim acıdı gerçekten. Siz kendinize kızıyorsunuz oysa ki kendinizle gurur duymanız lazım,hiç düşünmeden annenizi modelleyip aynı şekilde davranabilirdiniz de. Çok şükür ki aklı başında ,duyarlı, evlatlarına sevgisini göstermekten çekinmeyen, onların ruhunu zarara uğratmaktan korkan bir annesiniz;sizinle gurur duydum ve çok duygulandım,tebrik ederim.
Asla anneniz gibi olmayacaksınız hiç korkmayın ama şunu da unutmayın annenizin,teyzenizin size yaptığı şey kötülükmüş, zor bir hayatı olması vs hiçbir mazeret öne sürmeden bunları kabullenin. Aynı hayatı siz yaşasaydınız çocuklarınızın ellerini bağlayıp dövüp karanlık yere hapseder miydiniz?...Amacım annenize duyduğunuz sevgiyi azaltmak ya da ona öfkelendirmek değil ama siz onun yaptıklarına mazeret bulurken bilinçaltınızda "ben kötü br çocuktum ondan yapıyordu,ben değersizdim ondan acısını benden çıkarıyordu" vs gibi annenizi kendinizce haklı çıkaracak düşünceler oluşuyor. Sizin gözünüzde evlatlarınız ne kadr değerliyse siz de o kadar değerlisiniz ve bazen büyümek anne olmak demek kendimize annelik yapmak,kendimize şefkat göstermek demek. Siz çok değerli bir evlat,iyi bir annesiniz. Bunun aksini düşündürecek her şey sizin dünyanızda size kendinizi -çocukluğunuzdaki gibi - hatalı ve değersiz hissettirecek GERÇEK OLMAYAN düşünceler. Bunu sakın unutmayın; evlatlarınızdan esirgemediğiniz şefkati kendinizden de esirgemeyin.
Çocukluk travmaları hep korku oluşturuyor. Şu an çocuklarınızın birbirini kıskanması büyüyünce birbirlerini sevmeyip anlaşamayacakları anlamına gelmiyor. Siz anneniz değilsiniz ki evlatlarınız sizin gibi olsun. Öyle olmayacak içiniz rahat olsun. Bence kardeşler arasında sevgisizlik ebeveynin taraf olduğu durumlarda yani birini suçlayıp ötekine sahip çıktığı,adaletsiz davrandığı,ayrım yaptığı durumlarda ortaya çıkıyor,bunu kendi sülalemde de çok ailede gözlemleme şansım oldu. Uzman değilim o yüzden yanlış yönlendirmemek için böyle davranmanız lazım vs diyemiyorum, ama youtube da adem hocanın ya da başka uzmanların konuyla ilgili videoları var,dinleyip seyredebilirsiniz.
Kolaylıklar diliyorum,çok sevgiler... [MENTION=13118]mslht[/MENTION]
 
M

mslht

Guest
Okurken annenizin yaptıklarını içim acıdı gerçekten. Siz kendinize kızıyorsunuz oysa ki kendinizle gurur duymanız lazım,hiç düşünmeden annenizi modelleyip aynı şekilde davranabilirdiniz de. Çok şükür ki aklı başında ,duyarlı, evlatlarına sevgisini göstermekten çekinmeyen, onların ruhunu zarara uğratmaktan korkan bir annesiniz;sizinle gurur duydum ve çok duygulandım,tebrik ederim.
Asla anneniz gibi olmayacaksınız hiç korkmayın ama şunu da unutmayın annenizin,teyzenizin size yaptığı şey kötülükmüş, zor bir hayatı olması vs hiçbir mazeret öne sürmeden bunları kabullenin. Aynı hayatı siz yaşasaydınız çocuklarınızın ellerini bağlayıp dövüp karanlık yere hapseder miydiniz?...Amacım annenize duyduğunuz sevgiyi azaltmak ya da ona öfkelendirmek değil ama siz onun yaptıklarına mazeret bulurken bilinçaltınızda "ben kötü br çocuktum ondan yapıyordu,ben değersizdim ondan acısını benden çıkarıyordu" vs gibi annenizi kendinizce haklı çıkaracak düşünceler oluşuyor. Sizin gözünüzde evlatlarınız ne kadr değerliyse siz de o kadar değerlisiniz ve bazen büyümek anne olmak demek kendimize annelik yapmak,kendimize şefkat göstermek demek. Siz çok değerli bir evlat,iyi bir annesiniz. Bunun aksini düşündürecek her şey sizin dünyanızda size kendinizi -çocukluğunuzdaki gibi - hatalı ve değersiz hissettirecek GERÇEK OLMAYAN düşünceler. Bunu sakın unutmayın; evlatlarınızdan esirgemediğiniz şefkati kendinizden de esirgemeyin.
Çocukluk travmaları hep korku oluşturuyor. Şu an çocuklarınızın birbirini kıskanması büyüyünce birbirlerini sevmeyip anlaşamayacakları anlamına gelmiyor. Siz anneniz değilsiniz ki evlatlarınız sizin gibi olsun. Öyle olmayacak içiniz rahat olsun. Bence kardeşler arasında sevgisizlik ebeveynin taraf olduğu durumlarda yani birini suçlayıp ötekine sahip çıktığı,adaletsiz davrandığı,ayrım yaptığı durumlarda ortaya çıkıyor,bunu kendi sülalemde de çok ailede gözlemleme şansım oldu. Uzman değilim o yüzden yanlış yönlendirmemek için böyle davranmanız lazım vs diyemiyorum, ama youtube da adem hocanın ya da başka uzmanların konuyla ilgili videoları var,dinleyip seyredebilirsiniz.
Kolaylıklar diliyorum,çok sevgiler... [MENTION=13118]mslht[/MENTION]

Adrm hocanın youtube videolarını çok dinleyemedim ama telegramda ki kayıtları sğrekli dinliyorum yasları yakın çocuklar için dsha 2 kere ses kaydıyla karsılastım oda benim sorularıma cevap olacak şekilde degildi. Bugün kendime şöyle soyledim ' hersey çok güzel olacak inşallah 'diye. Tsbi bu gaz bana ne kadar yeter bilemiyorum ☺ ama olacak inşallah. İnsan çok farklı ben arkadaşlarımla onların aile hayatını konuşana kadar belli bir yaşa gelince tabi her anne baba aynıdır sanıyordum olmadıgını ögrendigimde çok üzülmüştüm annem bize neden böyle davrsnıyor diye... Allah manen de maddende saglıklı evlatlar yetiştirmeyi nasib etsin hepimize. Ben en çok evlatlarıma sarılmayı sevdim gözlerinin içindeki o duyguyu izlemeyi hissetmeyi sevdim. Bir annenin sarılmaması çok büyük bir eksiklik çocuk için. Onun için boş lakırdılarla konuşan çevreme inat onların tabiri caizse onların gözüne soka soka 😊 sarılıyorum yavrularıma ve en büyük ilaç bir evlada anne kucagıdır herhalde. Benim bu yaşa gelmeme ragmen hep özlemini duydugum anneme o sarılma hissi. Bazen diyprum belki yarın ölüp gidecegiz ama anneme bir kere bile sarılamadan... Yavrularımızı bizden mahrum bırakmadın Cenabı Hakk AMİN
 
Kardeşlerimiz çok güzel seyler yazmışlar ben de bir kaç noktaya değinmek istiyorum.
-tam sizin bulundugunuz durumdaki birinin çocuklarından, annesinden bahsederken boyle şefkatli bir dil kullanması olağanüstü bir sey bence. Bunu değerlendirin.
-annem gibi olmayacağım iddiası madden ve manen çok sıkıntılıdır. O kaygıyla hem sterese girersiniz hem de allah imtihan eder bu sözünüzle. Bir insanın üzerinden onun gibi olacağım ya da olmayacağım iddiasınhırs içeriklidir ve zarar verir insana..Onun yerine iyi bir anne olacağım inşallah'ı tavsiye ederim size.
-rahat olun. Ne kendinizi annenizle ne çocuklarınızı kardeşlerinizle herhabgibirseyle kıyaslayarak yaşanmayın. Ben kime nasıl davranırsam allah benden hesap sormaz yollarını arayın. Niyetiniz salih olursa allah kapıları açar.
-bir de kahvaltıya falan gitmeyin kimseye ya. Gerçekten. Hiç gerek yok. Biraz uzak durun akraba ve kardeşlerinizden. Onlarla beraber olmak zorundaymişıjız gibi hissetmeyin. Onlarsız bir hayata alışın. Hiçbir şey beklemeden,istemeden,şikayet etmeden.
-çocuklarınızın o ufak problemlerine biraz karışmayın ya da ayrı oyun alanları oluşturun ya da işbirliği içerisinden olacakları oyun tarzları bulun.

Allah yardımcınız olsun
 

Bezbebek

New member
[MENTION=15912]entelektüelanne[/MENTION] ye katılıyorum. Güzel noktalara değinmiş.
Birlikte oyun oynamak üçünüz beraber, onlara davranış öğretir, birlikte oynamanın kurallarını öğretir.
Onların arasındaki iletişim sizi geriyor rahatsız ediyorsa bu sizin onarilmaya olan ihtiyacınizdandir. Büyük bir zarar gormuyorsa bırakın sorunlarıni kendileri cozsun. Biri abi biri kardeş.
Gerçi çok küçükler :) keyfini sürün. Minik minik elleriyle oyuncaklari paylasamiyor hallerine gulumseyin. 2,5 yaşındakinin (inatçı değil, bu kelime çocuk için yanlış diye düşünüyorum, KARARLI kelimesi uygun) kararlı hallerine bakıp, çocukugum büyüyünce tuttuğunu koparacak kararlilikta diye sevinin.
 
Üst