M
mslht
Guest
Merhaba arkadaslar dsha önce de forumda yazmıstım ve okuyan arkadaslardan yardımcı olmak için dönüş yapanlar olmustu sagolsunlar. Benim 2 oglum var büyük 2.5 küçük 13 aylık. Çocuklarıma yetemiyorum onlara iyi bir anne olamıyorum. Hamileliklerim çok zor geçti 2. Bebegim dünyaya geldiginde birincisi neredeyse tarwma gecirdi ozaman sizin yönlendirmenizle süreci daha rahat atlatmıştık çok şükür fakat şimdi onlar büyüdükçe problemler kıskançlıklar artıyor benim fibromiyalji diye bir hastalıgım var çektigim agrılar beni tüketti hatta depresyona girmişim farkettiğimde çok geçti. Çocuklarıma karaı gerçekten iyi bir anne olmak istiyorum onları zarara ugratmadan kalplerine iğneler batırmadan ama günün yorgunlugu okadar galip geliyorki artık birde agrılarım artık öfkeme yenik düşüyorum 2 haftada bir hastaneye gidip serum yemesem ayaga kalkamayacak duruma geliyorum. Bununla birlikte Allahın takdiri tekrar bir bebek bekliyorum. İsyanım yok elbette aksine hasbiyallahü ve nigmel vekil okuyorum sürekli kalbimin genişlemesi rahatlaması için ama ben artık çocuklarıma bagıran uflayıp puflayan onların kalbine endişe sokan bir anne oldum. Bazen delirmiş olarak buluyorum kendimi. Esim gün içinde hiç olmuyor erken gidiyor ise akşam çok gec geliyor. Ben artık yorgunluga uykusuzluga dayanamıyorum buda bende sinir strese sebep oluyor. Ailem yanıma gelmiyor ben gitsem ev ortamı hiç müsait degil. Bir kere annem geldi 2 gün dayanamadı sinirden dövecegim ben sonunda bu çocukları diyor. Halsizlikten agrılardan çocuklarımla oynayamıyorum artık Oglum az bile basımı koysam anne uyuma uyuma ye beni kaldırıyır hatta kızıyor ve bütün bu benim bu durumları yönetememe halim çocuklarıma verdigim duygusal zararlardan dolayı artık çocuklarım sadece birbirlerine zarar veriyor. Büyük küçüğü sürekli itiyor sürekli vuruyor küçük büyüğün elinde çöp görse almak için direniyor büyükde ona vuruyor ben ne kadar yumuşak halle yaklaşmaya çalışsamda inanın artık yorgunluktan ve bu hasyçtalıkdan yüzümde mimik oluşturacak halim kalmadı buda çocuklarıma davranış olarak çok yansıyor tabi. Büyüğü tuvalete çişini yapmak için gittiginde bile bile tuvaletin girişine yapıyor dışarıya heryere sıçrıyor önceden içeri gider kapıyı kapatırdık bitince çagırırdı izin alarak içeri girerdim şimdi direk dışarıya yapıyor. Diliyle sürekli agzının etrafını yalıyor veya parmaklarını agzına alıyor. Gecenlerde kardesini ittigi için dayanamayıp kızdım tabi daha fazla yapmaya başladı. İterek kardesini aglatıyor görmezden geliyorum az sonra aglayan bebegin yanına gidiyorum 'annecim bebemiz neden aglıyor biliyormusun' diye sorunca çünki ben ittim diyor böyle zamanda ne demeliyim nasıl yaklaşmalıyım. Kapının önünde park var çıkaracak halim yok Anne koşturmaca oynayalım diyor halim yok saklambaç oynayalım diyor halim yok. Bu hastalık beni bile kendimden nefret ettirdi. Şimdi gitmek istiyor annenelere gideceğim diyor çünki orada daha mutlu ama aslımda degil geldiginde benden intikam alıyor sanki bana şu mesajı veriyor 'senden uzaklaşıyorum' çok korkuyorum evlatlarımın kalbine kapanmaz yaralar açmaktan. Brnim ablalarımla aramızdaki yaş farkı da aynı ama biz 30 yaşını geçmemize ragmen hala oturup 2 kardeş gbi konusamayız karşılıklı muhabbet edemeyiz sonu hep tartışmayla biter çünki kendi ailemiz de çok yıprandık annem babamdan dolayı yılların yorgunlugu ve gürültüsü var kalbimizde. Her an herşeye beddualar eden bir annem vardı şimdi yanları a gitsem enufak bişey sanki benim beynimi zonklatıyor ve anneligimi zorluyor. Ama yalnız da çok zor çocuklarımın arasındaki bu durumu en masum hale getirebilmem için nasıl bir yaklaşım önerirsiniz. Gerçekten bunun için çabalıyorum elimden geldigi kadar öfke patlamalrım için ne önerirsiniz lütfen bana ilaç gibi gelecek birleyler söyler yardım ederseniz çok ama çok mutlu olurum kendi yükümü kendim nadıl hafifletebilirim Allah razı olsun şimdiden Allaha emanet olun kuzularıma yetemedigim heran için üzülüyorum onların tertemiz ve minnacık kalplerine zarar vermekten korkuyorum ve onlarla hayatın tadını çıkaramadıgım heran için içim yanıyor. Gecenlerde bir öfke patlaması yaşadım yine ve ben çocugumu ittim kalbimin nasıl sızladıgını anlatamam kelimelerle. Sonra pturdum aglamaya başladım grldiler yanıma özür diledim bu davranısım çok yanlış bunu asla yapmamama gerekirdi diye agladık beraber bana dedi ki anne üzülmeni istemiyorum yüzünü yıka geçer dedi sarıldı yavrum sarıldı ama onların minicik kalplerine ürküntü tohumunu ektim bile. Birde hiç uyumuyorlar kolik dogdular zaten uyku onlar için tamemen vakit kaybı gibi birini uyutmaya çalışsam zaten öteki muhakkak engel oluyor beraner hiç mümkün degil uyumaları. Uyumadıkları içinde inanılmaz huysux oluyorlar biliyorsunuz. Ne yapmalıyım benim bu halim yüzünden büyük oglum küçüge sürekli bir zarar verme peiinde onu itttigi zaman elindekini aldığı zaman vurmak istedigi zaman ne demeliyim sürek li elindekileri atıyor beni sınıyor özellikle yiyecekleri yazımı sabırla okuyup bana yarımcı olacak çözümler öenerebilirseniz minnettar olacagım belki biraz hafifleyecegim de