Onarmada basarisizlik ve güvenli bağlanma

Esra Oruk

New member
Merhabalar..
Ben bu forumu uzun suredir pasif olarak takip ediyorum ve yazdığınız faydalı şeylerden kendimi beslemeye çalışıyorum. Yaklaşık 1 buçuk sene önce Adem hocayla tanıştım.. Oğlumla güvenli bağlanmak icin niyet ettim. Güvenli bağlanma ilgili unsurları uyguladım. Daha doğrusu kendimi ona bırakarak sekine haline erişme çabasındayım. Doğduğundan beri yanımda yatırıyor ve emziriyorum. Anneliğimin keyfini çıkarıyorum fakat bazı zaman sekteye uğruyor. Öfkeme hakim olamadığım zamanlar oluyor. Ben beni reddeden bir annenin elinde büyüdüm. Çocukluğum boyunca sevgisinden şüphe ettim.. çok hızlı ve kaygılıydı benim annem. Çocukken bile senin gibi bi anne olmayacağım derdim ona ondan nefrer ettiğimi söylerdim. Ben annemden farklıyım. Sevgimi merhametimi yavrumdan esirgemiyorum. Sevgimle sarıp sarmalıyorum. Onunla birlikteyken aklımdan diğer sorumlulukları atmaya çalışıyorum ve Adem hocanın dediği gibi onu izlediğimde burnumun direği sızlıyor.. onu hissettiğimi düşünüyorum. Bi süredir yalıtım ile birlikte onarım sureci içerisine girdim fakat tam tamına ise yaradığını söyleyemem. Hala öfke krizleri geçiriyorum ve küçük yavruma zarar veriyorum.. bağımizi zedeliyorum. Öyle çaresiz hissediyorum ki kendimi böylesi durumlardan sonra saatlerce ağlıyorum yavrumun üzüntülü yüz ifadesini düşünerek.. onun sevgisini hakketmedigimi düşünüyorum. Halbuki Rabbimin onu bana merhem olsun diye gönderdiğinin farkındayım. Onun varlığı beni pozitif anlamda değiştirdi. Ama yavruma zarar verdikten sonra çöküntüye uğruyorum. Çok uzun oldu ama gerçekten destege ihtiyacım var. Duygularımı nasıl onaracagimi bilmiyorum. Annem ve babam ile ilgili kötü anılarımı yazdıktan sonra o hüzünü yasıyorum ve gidip yavruma sığınıyorum. Ama tam tamına iyileştiğimi düşünmüyorum. İçimde hastalıklı durumlar oluyor mesela oğlum gelişim atagindan ve azı dişlerinden dolayı çok düzensiz uyuyor.. düzensiz derken gece uyanıyor geç yatıyor vs. Kaliteli uyumuyor. Böylesi durumlarda içimde öyle kötü hisler oluşuyor ki. Siddet içeren hisler.. Benin bile anlamadığım, anlamdiramadigim.. bana yardımcı olursanız çok sevinirim. Oğlum suanda 16 aylık ve onunla iç içe olacağım son bi kaç ayim bunlari ve devamını hatasız güven ve huzur içersinde geçirmek istiyorum.. keşkelerim dahada artmasın istiyorum. Allah razı olsun.
 

HilalErdem

New member
Merhabalar 😊
Aslında çok söylenecek birşey yok, onarılmak istiyosunuz içinizde bu istek var en önemlisi, gayretle başarabilirsiniz. En küçük şeylerden bile zevk almalı insan, bi kere geliyoruz dünyaya , üzülmek için,negatif herşey için çooook sebep bulabiliriz ama önemli olan bunu artıya çevirmek öyle değil mi , bunu yapmakta zor değil aslında , herşeyi sakince ve tebessümle karşılayalım,korkmayalım, hep iyiye çevirmeye çalışalım 🤗 çocukları örnek almalıyız aslında bence onlar gibi olabilmek...
Çaba ,gayret ile siz bu onarım ile başa çıkın gerisini Allaha bırakın , o zaten yardım edecektir hiç şüphesiz .İnanın 🤗
 

baharibeklerken

New member
. Öyle çaresiz hissediyorum ki kendimi böylesi durumlardan sonra saatlerce ağlıyorum yavrumun üzüntülü yüz ifadesini düşünerek.. onun sevgisini hakketmedigimi düşünüyorum. Halbuki Rabbimin onu bana merhem olsun diye gönderdiğinin farkındayım. Onun varlığı beni pozitif anlamda değiştirdi. Ama yavruma zarar verdikten sonra çöküntüye uğruyorum. .

Alıntı yaptığım kısımlar çekti dikkatimi. Değersizlik suçluluk gibi hisleri yoğun yaşıyorsunuz galiba bahsettiğiniz anlarda. Bu hislerin sonunda sizi yeni bir patlamaya götüren bir kısır döngü olduğunu fark ettiniz mı? Aslında saatlerce ağlıyorum derken o gözyaşları akarken neler geçiyor içinizden bir oraya odaklanin isterseniz. Ben zaten ..... 'le başlayıp hiç düzelmeyecek miyle biten sızlanıslarin, elbiselerin ardinda küçük kızı bulabildikçe ve sarabildikce iyileşecek duygular.

Geçen yıl bende yalıtım niyetiyle bir sürece girmiştim. Herşey düzelecek bir sihirli değnek değecek bekliyoruz ama öyle olmuyor. Bir süreç ve yaşanması gerekiyor.
Önce kendimizi olduğumuz gibi kabul etmeye ihtiyacımız var. Bunu başarmadıkça kim olursa olsun evladimizda olsa onu da bir kalıba koymaya çalışacağız. Zihnen nekadar bilirsek bilelim duygular tamir olmadan olmuyor. Bunun en canlı örnegiyim. Oğluma kızdıgım bagirdığım oluyor maalesef. Hamdolsun içim geçen yılki kadar dar sıkıntılı değil. Ama sarkaç bir o yana bir bu yana sallanmaya devam ediyor.
Kalan vakti düşünmeyin şimdiye odaklanmanızı engelleyen her düşünce bir tuzak bir oyalanma. Her geçen gün daha iyiye gidiyor olduğunuzu fark ederseniz bu sizi daha çok motive eder. Kolaylıklar dilerim.
 

Bezbebek

New member
Ne kadar oldu yalıtım? Onarım?
Benlik eski haline dönüyor bazen, psikolojik refleks, sonra onu tekrar onarmaya çalışıyoruz.
Yeter ki bu azmi hiç kaybetmeyelim. Tırtıl gibi de olsa ilerleyecegiz.
 

Esra Oruk

New member
Alıntı yaptığım kısımlar çekti dikkatimi. Değersizlik suçluluk gibi hisleri yoğun yaşıyorsunuz galiba bahsettiğiniz anlarda. Bu hislerin sonunda sizi yeni bir patlamaya götüren bir kısır döngü olduğunu fark ettiniz mı? Aslında saatlerce ağlıyorum derken o gözyaşları akarken neler geçiyor içinizden bir oraya odaklanin isterseniz. Ben zaten ..... 'le başlayıp hiç düzelmeyecek miyle biten sızlanıslarin, elbiselerin ardinda küçük kızı bulabildikçe ve sarabildikce iyileşecek duygular.

Geçen yıl bende yalıtım niyetiyle bir sürece girmiştim. Herşey düzelecek bir sihirli değnek değecek bekliyoruz ama öyle olmuyor. Bir süreç ve yaşanması gerekiyor.
Önce kendimizi olduğumuz gibi kabul etmeye ihtiyacımız var. Bunu başarmadıkça kim olursa olsun evladimizda olsa onu da bir kalıba koymaya çalışacağız. Zihnen nekadar bilirsek bilelim duygular tamir olmadan olmuyor. Bunun en canlı örnegiyim. Oğluma kızdıgım bagirdığım oluyor maalesef. Hamdolsun içim geçen yılki kadar dar sıkıntılı değil. Ama sarkaç bir o yana bir bu yana sallanmaya devam ediyor.
Kalan vakti düşünmeyin şimdiye odaklanmanızı engelleyen her düşünce bir tuzak bir oyalanma. Her geçen gün daha iyiye gidiyor olduğunuzu fark ederseniz bu sizi daha çok motive eder. Kolaylıklar dilerim.

Cevabınız icin teşekkür ederim. Evet siddete başvurduktan sonra saatlerce kendimi yıpratıyorum.. yavruma sarılmak istiyorum ondan özür diliyorum. Ama içimden bi şey beni ona annelik yapmaktan itiyor. Onun bunu hakketmedigini benim ona yeterli bi anne olamadığımın acısında kıvranıyorum. O an kesinlikle kırılmış olan küçük kızı hissediyorum ama kendimi o enkazın altından hiç çıkaramayacak gibi hissediyorum. Aslinda kendime kızgınlığımdan da ağlıyorum galiba. O kadar emek veriyorum oğlumun mutlu ve huzurlu bi çocukluk geçirmesi icin sonra bi hatamla bi kendime hakim olamadığım bi an ile onu incitiyorum. Kendimi başarısız beceriksiz hissediyorum. Sizce bi anne çocuğuna yaptığını affetmeli ve unutmalı mi? Ben unutamıyorum ona sesimi yükselttiğimde dudaklarının buzulusunu unutamiyorum. Mutlu ve neşeli olduğum zamanlarda bile aklıma geliyor ve içten içten üzülüyorum.
 

Esra Oruk

New member
Merhabalar
Aslında çok söylenecek birşey yok, onarılmak istiyosunuz içinizde bu istek var en önemlisi, gayretle başarabilirsiniz. En küçük şeylerden bile zevk almalı insan, bi kere geliyoruz dünyaya , üzülmek için,negatif herşey için çooook sebep bulabiliriz ama önemli olan bunu artıya çevirmek öyle değil mi , bunu yapmakta zor değil aslında , herşeyi sakince ve tebessümle karşılayalım,korkmayalım, hep iyiye çevirmeye çalışalım çocukları örnek almalıyız aslında bence onlar gibi olabilmek...
Çaba ,gayret ile siz bu onarım ile başa çıkın gerisini Allaha bırakın , o zaten yardım edecektir hiç şüphesiz .İnanın


Ne güzel yazmışsınız :) Evet şüphesiz öyle. Çocukların küçücük şeylerden dahi mutlu olması insana örnek olması gereken birşey. .
 

Esra Oruk

New member
[MENTION=12875]Bezbebek[/MENTION] Yaklaşık 5 hafta.. benim kendime olan inancım zayıf olduğu icin pes etmeye meyilliyim ne yazık ki. Psikolojik refleks konusunu ilk defa duyuyorum. Teşekkürler.
 

baharibeklerken

New member
Cevabınız icin teşekkür ederim. Evet siddete başvurduktan sonra saatlerce kendimi yıpratıyorum.. yavruma sarılmak istiyorum ondan özür diliyorum. Ama içimden bi şey beni ona annelik yapmaktan itiyor. Onun bunu hakketmedigini benim ona yeterli bi anne olamadığımın acısında kıvranıyorum. O an kesinlikle kırılmış olan küçük kızı hissediyorum ama kendimi o enkazın altından hiç çıkaramayacak gibi hissediyorum. Aslinda kendime kızgınlığımdan da ağlıyorum galiba. O kadar emek veriyorum oğlumun mutlu ve huzurlu bi çocukluk geçirmesi icin sonra bi hatamla bi kendime hakim olamadığım bi an ile onu incitiyorum. Kendimi başarısız beceriksiz hissediyorum. Sizce bi anne çocuğuna yaptığını affetmeli ve unutmalı mi? Ben unutamıyorum ona sesimi yükselttiğimde dudaklarının buzulusunu unutamiyorum. Mutlu ve neşeli olduğum zamanlarda bile aklıma geliyor ve içten içten üzülüyorum.
Orda mutlu etmeye çalışıp yine de beceremediginizi yetemediginizi düşündüğünüz anneniz olabilir mi. Onu mutlu edemediğiniz için sevgisini hak etmediğini hisseden küçük kız... yıllarca taşıyamadığı o yükün enkazı... geçenlerde okuduğum bir kitapta duygulara bu yönden bakmayı anlatıyordu. Ve şunu tavsiye ediyordu. O içteki anne / baba mutlu olmayacak daha doğrusu ihtiyaç duyulan sevgi o yolla giderilmeyecek. Bunun farkına varıp kabul etmek. Zor bir süreç...

Bir insan kendini affetmeyi ve kendiyle barışmayı öğrenmedikçe çocuğuna eşine kime olursa olsun yaptıklarının ardı kesilmiyor diyor o yolun yolcuları. Bende henüz o mertebeye gelmedim. Ama şunu biliyorum, bu şekilde kendini yipratmalar ileriye götürmüyorsa bir kerteden sonra geriye ve duyarsızlığa götürüyor. Işte o zaman şimdi saatlerce ağladığımız o davranışın daha siddetlisine bile "ne var canım arada olur böyle şeyler " diyor ic savunma. :(

Eğer ileri götürmeye yetmiyorsa bir bakın derim. Çünkü bu bir oyalanma bilinçaltının bir taktiği olabilir. Size giydirdiği o gömleği ispatlamak için bak yine beceremedin zaten ... diyerek iradenizi kırmak vaz geçirmek için kolay olan eskisi gibi olmanız için.

O anları içimize derinleşme ve gerçek duygularınıza ulaşma fırsatı olarak değerlendirirseniz onarım bu işte. Farkına varmak ve yarayı sarmak. Olanı kabullenmek olmayana takılmayı bırakıp eksiğimizle gedigimiyle yaşama tutunmak.
 
Son düzenleme:

HilalErdem

New member
Cevabınız icin teşekkür ederim. Evet siddete başvurduktan sonra saatlerce kendimi yıpratıyorum.. yavruma sarılmak istiyorum ondan özür diliyorum. Ama içimden bi şey beni ona annelik yapmaktan itiyor. Onun bunu hakketmedigini benim ona yeterli bi anne olamadığımın acısında kıvranıyorum. O an kesinlikle kırılmış olan küçük kızı hissediyorum ama kendimi o enkazın altından hiç çıkaramayacak gibi hissediyorum. Aslinda kendime kızgınlığımdan da ağlıyorum galiba. O kadar emek veriyorum oğlumun mutlu ve huzurlu bi çocukluk geçirmesi icin sonra bi hatamla bi kendime hakim olamadığım bi an ile onu incitiyorum. Kendimi başarısız beceriksiz hissediyorum. Sizce bi anne çocuğuna yaptığını affetmeli ve unutmalı mi? Ben unutamıyorum ona sesimi yükselttiğimde dudaklarının buzulusunu unutamiyorum. Mutlu ve neşeli olduğum zamanlarda bile aklıma geliyor ve içten içten üzülüyorum.

İşte o histen kurtulmalıyız( kendimizi suçlamak)insanız hatasız da olmaz ki, ama bak farkındasınız ne güzel, adımı atmışsınız bile 🤗 Sevin kendinizi, ben Değerliyim deyin,gülün daima, mimiksizlikten uzak durup ,geçin aynanın karşısına dil çıkartın 😃 gerçekten yapın yapın😀 bi gün müziği son ses açıp dans ediiiin çocuğunuzla , zıplayarak atın kötü ne varsa ... Yapın ama 🤩 olmayacak bişey değil bu durumdan çıkabilmek 😘
 
[MENTION=12875]Bezbebek[/MENTION] Yaklaşık 5 hafta.. benim kendime olan inancım zayıf olduğu icin pes etmeye meyilliyim ne yazık ki. Psikolojik refleks konusunu ilk defa duyuyorum. Teşekkürler.
Merhaba Esra hanım 5 hafta çok kısa bir süre siz gerildiğiniz anları yakalayıp kendinizi kontrol etmeye çalıştıkça onaracaksınız kendinizi. Onarım tırtıl hızında oluyor Adem hocanın dediği gibi. Selametle...
 

Esra Oruk

New member
Orda mutlu etmeye çalışıp yine de beceremediginizi yetemediginizi düşündüğünüz anneniz olabilir mi. Onu mutlu edemediğiniz için sevgisini hak etmediğini hisseden küçük kız... yıllarca taşıyamadığı o yükün enkazı... geçenlerde okuduğum bir kitapta duygulara bu yönden bakmayı anlatıyordu. Ve şunu tavsiye ediyordu. O içteki anne / baba mutlu olmayacak daha doğrusu ihtiyaç duyulan sevgi o yolla giderilmeyecek. Bunun farkına varıp kabul etmek. Zor bir süreç...

Bir insan kendini affetmeyi ve kendiyle barışmayı öğrenmedikçe çocuğuna eşine kime olursa olsun yaptıklarının ardı kesilmiyor diyor o yolun yolcuları. Bende henüz o mertebeye gelmedim. Ama şunu biliyorum, bu şekilde kendini yipratmalar ileriye götürmüyorsa bir kerteden sonra geriye ve duyarsızlığa götürüyor. Işte o zaman şimdi saatlerce ağladığımız o davranışın daha siddetlisine bile "ne var canım arada olur böyle şeyler " diyor ic savunma. :(

Eğer ileri götürmeye yetmiyorsa bir bakın derim. Çünkü bu bir oyalanma bilinçaltının bir taktiği olabilir. Size giydirdiği o gömleği ispatlamak için bak yine beceremedin zaten ... diyerek iradenizi kırmak vaz geçirmek için kolay olan eskisi gibi olmanız için.

O anları içimize derinleşme ve gerçek duygularınıza ulaşma fırsatı olarak değerlendirirseniz onarım bu işte. Farkına varmak ve yarayı sarmak. Olanı kabullenmek olmayana takılmayı bırakıp eksiğimizle gedigimiyle yaşama tutunmak.

Çok doğru bi tespit.. hiç bu açıdan düşünmemiştim yanı anne babamı mutlu edemediğim icin onların sevgisini halledemediğimi düşünmek. Aglayarak kendimi teselli ediyorumrdur belkide. Bahsettiğiniz kitap doğan cüceloglunun içimizdeki çocuk adlı kitap mi?

Öyle anlarda öfkemi farkediyorum ve kendimle konuşarak kendimi sakinleştirmeye o duyguların bana ait olmadığını kabullenmeye ve kendimi yavrumun yerine koyup empati kuruyorum. Kendimi içten içten teselli ediyorum içimdeki baskıdan ve darlıktan kurtulmak için. Annemin bizi oklavayla kıza kıza uyutmasından bu baskı bunun da farkındayım. Fakat öfkelendiğimde kendimi nasıl onarabilirim bunu anlamış değilim. Bu duyguları öfke anlarında ne gibi hislerle. O anlık seytani düşüncelerden nasıl arinqbilirim.

Ve en önemlisi yavrumu nasıl onarabilirim. O yaralar silinir mi? Telafi olur mu? Ayda 1-2 kere bu tür durumlar oluyor.
 

Esra Oruk

New member
İşte o histen kurtulmalıyız( kendimizi suçlamak)insanız hatasız da olmaz ki, ama bak farkındasınız ne güzel, adımı atmışsınız bile Sevin kendinizi, ben Değerliyim deyin,gülün daima, mimiksizlikten uzak durup ,geçin aynanın karşısına dil çıkartın gerçekten yapın yapın bi gün müziği son ses açıp dans ediiiin çocuğunuzla , zıplayarak atın kötü ne varsa ... Yapın ama olmayacak bişey değil bu durumdan çıkabilmek

Çok haklısınız.. müzik eşliğinde deli gibi atlamak oynamak en çok yaptığımız şey zaten iç sesim çocuğum olduğundan beri delice çocuklaşma istediğinde.. parklara gidip oğlumla oynama isteği çocuk gibi dolaplara saklanma vs.
Fakat dileğim ve ya kendimden beklediğim bunu daimi olması karakterimin böyle şekillenmesi. Her zaman her koşulda her zorlukta mutebessum ve geniş olabilmek.
Rabbim hepimizin yar ve yardımcısı olsun.
 

HilalErdem

New member
Amin... Öfkelendiğinizde içinizden çok yavaşça ama 10 a kadar sayın, kaç yaşında bilmiyorum ama çocuğunuza da bunu söyleyin öfkelendiğinde bunu yapabilirsin diye, zamanla iyileşiceksiniz hemen olmaz ki lütfen karamsarlığa düşmeyin ,çünkü gerek yok faydası da yok zararı çok, zamanla... 😘😘
 

Bezbebek

New member
Adem hoca öfke anıyla ilgili pedagoji okulunda bir video paylaşmıştı. Aratıp izlerseniz faydası olur.
 
Esra hanım herşeyi o kadar iyi anlatmissiniz ki sanki bu yazıyı ben yazmışım gibi hissettim çünkü tıpa tip aynı durumdayız etrafımdaki anneler bana Aman insan bazen sinirleniyor kızıyor olabilir diyorlar ama ben diyorum ki Hayır olamaz ben iyi bir anne olmak onu mutlu bir insan olarak büyütmek istiyorum diyorum ve daha iyi olabilecegime inandığım için bende kendime kızıp ağlıyorum şu an çözüm arama surecindeyim bu gerginligim belki troid hastası olduğum için dır diyesutten kesip troid tedavisine başlayacağım baktım hala geçmiyor gerekirse pskyatrik tedavi göreceğim ama çocuğuma faydalı bir anne olacağım en azından elimden geleni yapacağım onunla güzel anılar biriktirmek istiyorum aynı durumda olan biri olarak size tavsiyem öncelikle sizde bi sağlık taramasindan geçin belki ufak bir sknti vardır hemen coUlebilecek mesela bi b12 eksikliği vitamin eksikliği gibi hiç bir sağlık skntiniz olmasın inşallah yoksa da kendinize telkin de bulunun sürekli ofkeniz çocuğunuza yönelik olmuyordur muhtemelen davranışa karşı bi tepki olduğu için kizdiginiz şeyler için şu soruyu sorun kendinize degermi. Yada derinnefes alın yada 1 bardak su için inanın ise yarıyor omrumuzu çocuklarımızla daha mutlu geçirmek dilegiyle
 

baharibeklerken

New member
Çok doğru bi tespit.. hiç bu açıdan düşünmemiştim yanı anne babamı mutlu edemediğim icin onların sevgisini halledemediğimi düşünmek. Aglayarak kendimi teselli ediyorumrdur belkide. Bahsettiğiniz kitap doğan cüceloglunun içimizdeki çocuk adlı kitap mi?

Öyle anlarda öfkemi farkediyorum ve kendimle konuşarak kendimi sakinleştirmeye o duyguların bana ait olmadığını kabullenmeye ve kendimi yavrumun yerine koyup empati kuruyorum. Kendimi içten içten teselli ediyorum içimdeki baskıdan ve darlıktan kurtulmak için. Annemin bizi oklavayla kıza kıza uyutmasından bu baskı bunun da farkındayım. Fakat öfkelendiğimde kendimi nasıl onarabilirim bunu anlamış değilim. Bu duyguları öfke anlarında ne gibi hislerle. O anlık seytani düşüncelerden nasıl arinqbilirim.

Ve en önemlisi yavrumu nasıl onarabilirim. O yaralar silinir mi? Telafi olur mu? Ayda 1-2 kere bu tür durumlar oluyor.

Bahsettiğim kitaplar biri Zor Bir Ailede Büyümek diğeri Beden Asla Yalan Söylemez. Ic çocuğun acılarına ulaşma adına faydası oldu bana.
O öfkeli anlatınızdaki krizden sonra uygun bir anınızda içinizdeki çocuğunda yavrunuz gibi masumiyetini, hak etmediği acılar çektiğini fark edip o acılardan kalan bastırılmış öfkeleri açığa çıkarıp yüzleşme yapabilirseniz her geçen gün etkisinin biraz daha azaldığını fark edersiniz. Tabi Bu uzun bir süreç. Ataklar oluyor. herşey eskisi gibi hiç birşey değişmedi dediğim bir dönemdeyim mesela. Bilinçaltı alışılageldiği davranış ve his kalıplarını bırakmak istemiyor direniyor.
 

Zekiye tuğ

New member
Benimde yaptığım bisey var.normalde ben aynada bi an yüzümü gördüğümde karşımdaki görüntüyü sevmez icimden " salak" demek geçerdi ama bu minnacık bi anda olup biten bişeydi.simdi aynada yüzüme bakıp o küçük tatlı kızı hayal edip ona merhamet duymaya çalışıyorum. Bu doğrumu yanlismi nedir bilmiyorum ama kendimi sevmek adına bu yolu buldum.sizde kendinize kizdiginizda bunu hissetmeye çalışabilirsiniz.aslinda biz bu değiliz o küçük incinmiş ama tertemiz melek cocuklariz
 

Esra Oruk

New member
Esra hanım herşeyi o kadar iyi anlatmissiniz ki sanki bu yazıyı ben yazmışım gibi hissettim çünkü tıpa tip aynı durumdayız etrafımdaki anneler bana Aman insan bazen sinirleniyor kızıyor olabilir diyorlar ama ben diyorum ki Hayır olamaz ben iyi bir anne olmak onu mutlu bir insan olarak büyütmek istiyorum diyorum ve daha iyi olabilecegime inandığım için bende kendime kızıp ağlıyorum şu an çözüm arama surecindeyim bu gerginligim belki troid hastası olduğum için dır diyesutten kesip troid tedavisine başlayacağım baktım hala geçmiyor gerekirse pskyatrik tedavi göreceğim ama çocuğuma faydalı bir anne olacağım en azından elimden geleni yapacağım onunla güzel anılar biriktirmek istiyorum aynı durumda olan biri olarak size tavsiyem öncelikle sizde bi sağlık taramasindan geçin belki ufak bir sknti vardır hemen coUlebilecek mesela bi b12 eksikliği vitamin eksikliği gibi hiç bir sağlık skntiniz olmasın inşallah yoksa da kendinize telkin de bulunun sürekli ofkeniz çocuğunuza yönelik olmuyordur muhtemelen davranışa karşı bi tepki olduğu için kizdiginiz şeyler için şu soruyu sorun kendinize degermi. Yada derinnefes alın yada 1 bardak su için inanın ise yarıyor omrumuzu çocuklarımızla daha mutlu geçirmek dilegiyle

Ah ahh.. insanın anlaşılıyor daha doğrusu hissediliyor olması ne güzel.. ben zaten tiroid hastasıyım ne yazık ki 16 ya yasından beri. İlaçların pek ise yaradığını düşünmüyorum. Psikolojik tedavi Almada niyetliyim.. daha iyi daha doğrusu yeterli bi anne olabilmek icin.. öyle birşey ki farkına varıyorum duygunun öfkenin davranış hakine gelmesine müsaade etmeyeceğim diyorum bi bakmışım patlamisim bile.
Ama o anlarda kendime iyi gelecek seyleri bulmam gerekiyor. Sağolun. Allah sizede şifa versin..
 

baharibeklerken

New member
Ah ahh.. insanın anlaşılıyor daha doğrusu hissediliyor olması ne güzel.. ben zaten tiroid hastasıyım ne yazık ki 16 ya yasından beri. İlaçların pek ise yaradığını düşünmüyorum. Psikolojik tedavi Almada niyetliyim.. daha iyi daha doğrusu yeterli bi anne olabilmek icin.. öyle birşey ki farkına varıyorum duygunun öfkenin davranış hakine gelmesine müsaade etmeyeceğim diyorum bi bakmışım patlamisim bile.
Ama o anlarda kendime iyi gelecek seyleri bulmam gerekiyor. Sağolun. Allah sizede şifa versin..

Aidin salihin kitabını okudunuz mu. Bir de yitik şifayı ücretsiz bulanlar grubu var face de. Orda tirod hastalığı olanlardan da rapor okumuştum. Grup kurucusunun
Dün paylaştığı su yazı ya da bakabilirsiniz
https://www.facebook.com/notes/yitik-%C5%9Fifay%C4%B1-%C3%BCcretsiz-bulanlar/ben-bu-d%C3%BCnyaya-%C3%A7ile-%C3%A7ekmeye-mi-geldim/2084162411908073/
 
Son düzenleme:
Üst