8 yaş oğlumla bugün itibariyle yeniden bağlanma süreci başlattık. Güvenli Bağlanma kitabını okudum, yeniden bağlanmayla ilgili bulabildiğim yazıları okuyup radyo programlarını dinledim. Ancak aklıma takılan bir soru var. Eşim işten geç saatte geliyor, oğlum okuldan gelir gelmez tv karşısına oturur ve birkaç kez uyarmadan kalkıp ne yemek yer, ne üstünü değiştirir, ne ödevini yapar.. Hiçbirini yapmasın önemli değil, ama saatlerce tv izlemesine müsade mi etmeliyim? Kısacası yeniden bağlanma sürecinde kural koyucu evde yokken rutin kuralları babanın kuralları şeklinde hatırlatmalı mıyım? Kendi haline mi bırakmalıyım?
Yeniden bağlanma
- Konbuyu başlatan bbabagil
- Başlangıç tarihi
Yeniden bağlanma sürecinde olan anneler yok mu? Oysaki çocuklarımızla ilgili problemlerin çoğunun altında güvenli bağlanamama yatıyor. Ama nereden başlayacağımızı, nasıl yapacağımızı bilmediğimiz için cesaret edemiyoruz. Adem Bey in yeniden bağlanma ile ilgili kitabı henüz çıkmadı. Bu başlık altında toplanıp, diğer kitaplarındaki bilgiler ışığında ilerleyerek 6 haftayı birlikte tamamlayabiliriz. Yaşadığımız gelişmeleri paylaşabilir, tıkandığımız noktalarda birbirimize yardımcı olabiliriz. Yeniden bağlanma süreci başlatan anneleri bekliyorum...
Siz zaten oğlunuz 4 yaşına gelene kadar güvenli bağlanma sürecindesiniz. Oğlunuz 24 aylık olana kadar aynı yatakta yatmadıysanız, en az 6 hafta beraber yatmayı deneyebilirsiniz. Benim de 32 aylık güvenli bağlanma döneminde olan bir kızım var. Öğrendiğim kadarıyla iki çocuk olduğu zaman, önce kızınızı koynunuzda uyutmanız gerekiyor, sonra oğlunuzun yatağına birlikte yatıp oğlunuz tamamen daldıktan sonra yatağından ayrılabilirsiniz. Ten,göz ve ses ile teması ihmal etmeyin...
Katılacak başka anne yok galiba, en az 10 kişi oluruz sanmıştım.. Ben yine de bazı günler buraya oğlumla yaşadıklarımızı yazmak istiyorum. Umarım olumlu sonuçlanır ve ileride yeniden bağlanmayı deneyecek annelere kaynak olur.
Dün "gel beraber yatak sohbeti yapalım" diye odasına götürdüm. İlk anneliğimi onunla yaşadığım için bazı tecrübesizliklerimin olduğunu anlatıp özür diledim. Bunu telafi etmek için elimden geleni yapacağımı, daha sakin bir anne olmaya çalışacağımı, bebekken ayrı yattığımız günleri telafi etmek için bir süre beraber yatacağımızı söyledim. Buna çok sevindi. Bana hayatında gördüğü en iyi anne olduğumu, ama kendisinin biraz yaramaz olduğunu söyledi. Yaramaz olmadığını, benim hatalarım yüzünden bu noktaya geldiğimizi anlattım. Uyuduktan sonra odasından ayrıldım.
Bugün ikinci günümüzdü ve biraz zorlandım açıkçası... Ne kadar güler yüz göstermeye çalışsam da bazı anlarda gerildiğimi mimiklerimden anlamıştır. Kardeşinden uzaklaşmak için odasına gidip kapıyı kapattı. Kızım da kapısında ağlamaya başladı. Normalde kapıyı açar oğlumu kardeşinin girmesine izin vermesi için ikna ederdim, ama güvenli bağlanma kitabından öğrendiğim kadarıyla bu yaptığım yanlışmış. Odasına girerken kapıyı çalmak, eşyasını alırken ve onu öperken dahi izin almak gerekirmiş. Kapıyı çaldım girmemize izin vermedi. Kızım bunun üstüne daha çok ağladı. Umarım büyüğün ruhunu düzeltmeye çalışırken küçüğünkinde yaralar açmıyorumdur. Oğlum benim bu hareketimden güç alarak, normalde kardeşinde kızmadığı şeylere kızmaya, şikayet etmeye başladı. Bazı anlarda ne yapacağımı bilemediğimden tepkisiz kaldım. Baba gelince sakinleştiler. Babasına kaş göz hareketleriyle ödevlerini yapması gerektiğini, kitap okuması gerektiğini, yatma saatini söylettim
Yatağına geçince oğlum artık bebek olmadığını, beraber yatmamıza gerek olmadığını, beni affettiğini söyledi. Ben yine de beraber yatmak istediğimi söyleyip, uyuyana kadar bekledim...
Dün "gel beraber yatak sohbeti yapalım" diye odasına götürdüm. İlk anneliğimi onunla yaşadığım için bazı tecrübesizliklerimin olduğunu anlatıp özür diledim. Bunu telafi etmek için elimden geleni yapacağımı, daha sakin bir anne olmaya çalışacağımı, bebekken ayrı yattığımız günleri telafi etmek için bir süre beraber yatacağımızı söyledim. Buna çok sevindi. Bana hayatında gördüğü en iyi anne olduğumu, ama kendisinin biraz yaramaz olduğunu söyledi. Yaramaz olmadığını, benim hatalarım yüzünden bu noktaya geldiğimizi anlattım. Uyuduktan sonra odasından ayrıldım.
Bugün ikinci günümüzdü ve biraz zorlandım açıkçası... Ne kadar güler yüz göstermeye çalışsam da bazı anlarda gerildiğimi mimiklerimden anlamıştır. Kardeşinden uzaklaşmak için odasına gidip kapıyı kapattı. Kızım da kapısında ağlamaya başladı. Normalde kapıyı açar oğlumu kardeşinin girmesine izin vermesi için ikna ederdim, ama güvenli bağlanma kitabından öğrendiğim kadarıyla bu yaptığım yanlışmış. Odasına girerken kapıyı çalmak, eşyasını alırken ve onu öperken dahi izin almak gerekirmiş. Kapıyı çaldım girmemize izin vermedi. Kızım bunun üstüne daha çok ağladı. Umarım büyüğün ruhunu düzeltmeye çalışırken küçüğünkinde yaralar açmıyorumdur. Oğlum benim bu hareketimden güç alarak, normalde kardeşinde kızmadığı şeylere kızmaya, şikayet etmeye başladı. Bazı anlarda ne yapacağımı bilemediğimden tepkisiz kaldım. Baba gelince sakinleştiler. Babasına kaş göz hareketleriyle ödevlerini yapması gerektiğini, kitap okuması gerektiğini, yatma saatini söylettim
Yatağına geçince oğlum artık bebek olmadığını, beraber yatmamıza gerek olmadığını, beni affettiğini söyledi. Ben yine de beraber yatmak istediğimi söyleyip, uyuyana kadar bekledim...Fadime Yazıcı
Editör
Tebrik ederim sizi. Bu konu gerçekten çok önemli. Umarim sağlıklı şekilde tamamlarsiniz. Aman size bir rol verilmiscesine bu süreci yaşamayın, gerçekten evladinizin içinde eridiginizi hissedip ona kendinizi birakabilmeyi başarın. Kendinizi iyi hissettirecek ve bu süreci daha sakin yasamaniza neden olacak bir başka şey ise ona sürekli sarılin. Ofkelendiginizde sarılın,bu özellikle size iyi gelecektir... yazın lutfen yasadiklarinizi
Ben de yeniden güvenli bağlanma dönemindeyim ama kitabı okumadım henüz,pedagoji okulunda izledim ve radyo programlarını dinledim.Küçük olan kızımdan başladım ve büyük oğluma kardeşinle bir süre yattıktan sonra kendisiyle de yatacağımı söyledim. Anladı ama yine de mutsuz görüyorum bu durumdan.2. planda hissediyor sanki.onada bol bol sarılıyorum öpüyorum ama küçük öyle kötü ki benim ondan başka kimseyle ilgilenmeme mahal vermiyor.mesela birlikte kızla boyama yapıyoruz abisi bir soru sordu cevaplama mı bile istemiyor.Hemen beni bırakıyorsun diyor.abisi ona cevaplamasam üzülüyor valla top gibi oynatıyorlar insanı bu annelerin çekisi nedir hep bir mücadele hep bir enerji içinde olmak gerekiyor,çok zorlanıyorum.çalışıyorum ben ve akşamları uyuyana dek çocuklarımla vakit geçirmek durumundayım. kendi kendime kalamıyorum,çayım kahve keyfim yok,tv keyfim yok,arkadaş eş-dost görüşmelerim yok.Biz anneler ne zaman kendi hayatımızı yaşayacağız?En güzel gençlik yaşlarımız kendimizi süpürge yapmakla geçiyor.
bu annelerin çekisi nedir hep bir mücadele hep bir enerji içinde olmak gerekiyor,çok zorlanıyorum.çalışıyorum ben ve akşamları uyuyana dek çocuklarımla vakit geçirmek durumundayım. kendi kendime kalamıyorum,çayım kahve keyfim yok,tv keyfim yok,arkadaş eş-dost görüşmelerim yok.Biz anneler ne zaman kendi hayatımızı yaşayacağız?En güzel gençlik yaşlarımız kendimizi süpürge yapmakla geçiyor.Sizi çok iyi anlıyorum, kızım olana kadar ben de çalışıyordum. O zamanlar tek çocuğum olmasına rağmen daha çok zorlanıyordum. Üçünüz birlikte oyun oynamayı deneyin diycem ama pek mümkün olmuyordur. Biz de başaramıyoruz birlikte oynamayı, kardeş kıskançlığını tetiklemişiz bir kere Benim kızım da abisiyle konuşmama bile tahammül edemiyor. Yanlış hatırlamıyorsam Adem Hoca nın bu konuya yorumu şöyleydi: "önce küçüğü dinlememiz gerektiği, sözünü bitirince tamam kızım şimdi abini dinleyeceğim deyip ağlasa da yerlere yatsa da abiyle konuşmamıza devam etmemizi" öneriyordu. Çünkü bundan sonrası iktidar mücadelesine giriyor. Yine de yanlışım varsa uzmanlarımız düzeltsin. Ben bu sürece başlamadan önce eşimle uzun uzun konuştum. Adem Hoca nın bazı videolarını izlettim. Kitabından aldığım kısa notları akşamları eşime anlattım. Babaların işbirliği bu süreçte çok önemli. Birlikte oynayamadığımız için çocukları bölüştük. Akşam yemeğinden sonra eşim 20-30dk kızımızla oynarken, ben oğlumla oynuyorum. Sonra çocukları değişip yine 20-30dk ayrı oyun oynuyoruz. 21:00 gibi de uykuya geçiriyoruz. İsterseniz siz de bunu deneyebilirsiniz. Kızınız küçük olduğu için önce onu uyutup, sonra abisiyle beraber yatabilirsiniz. Hem böylece oğlunuza onun abi olduğu için daha geç yatmaya hakkı olduğunu söyleyip abilik statüsünü koruduğunuzu göstermiş olursunuz. Dün ben de oğluma biraz çay içip dinlenmek istediğimi söyledim, 2 bardak çay içene kadar 9 kere yanıma geldi bişey sormak için Çocuklar uyumadan keyif pek mümkün olmuyor. Allahtan 21:30 gibi ikisi de uyudu, sonrasında babayla çay kahve keyfi yapabildik. Kendinize de mutlaka zaman ayırın, 2 ay öncesine kadar ben de kimseyle görüşmüyordum. Hep evde çocuklarlaydım, bunalıma girdim, her gün sinir harbi yaşıyordum. Okullar başlayınca, oğlumun okulundan sevdiği birkaç arkadaşıyla cumartesi gününe kurs ayarladık. Onlar kurstayken anneler bir yerde oturup dertleşiyoruz, hepimizin çocuklarıyla eşleriyle problemleri olduğunu görüp bir nebze olsun rahatlıyoruz. Çocuklar kurstan çıkınca da onlar beraber biraz vakit geçirip sosyalleşiyorlar. Biraz uzun anlattım kusura bakmayın, zor ve sabır isteyen bir süreç, ama Allah ın izniyle sonunda çocuklarımıza tesir edebilen anneler olacağız...
Benim kızım da abisiyle konuşmama bile tahammül edemiyor. Yanlış hatırlamıyorsam Adem Hoca nın bu konuya yorumu şöyleydi: "önce küçüğü dinlememiz gerektiği, sözünü bitirince tamam kızım şimdi abini dinleyeceğim deyip ağlasa da yerlere yatsa da abiyle konuşmamıza devam etmemizi" öneriyordu. Çünkü bundan sonrası iktidar mücadelesine giriyor. Yine de yanlışım varsa uzmanlarımız düzeltsin. Ben bu sürece başlamadan önce eşimle uzun uzun konuştum. Adem Hoca nın bazı videolarını izlettim. Kitabından aldığım kısa notları akşamları eşime anlattım. Babaların işbirliği bu süreçte çok önemli. Birlikte oynayamadığımız için çocukları bölüştük. Akşam yemeğinden sonra eşim 20-30dk kızımızla oynarken, ben oğlumla oynuyorum. Sonra çocukları değişip yine 20-30dk ayrı oyun oynuyoruz. 21:00 gibi de uykuya geçiriyoruz. İsterseniz siz de bunu deneyebilirsiniz. Kızınız küçük olduğu için önce onu uyutup, sonra abisiyle beraber yatabilirsiniz. Hem böylece oğlunuza onun abi olduğu için daha geç yatmaya hakkı olduğunu söyleyip abilik statüsünü koruduğunuzu göstermiş olursunuz. Dün ben de oğluma biraz çay içip dinlenmek istediğimi söyledim, 2 bardak çay içene kadar 9 kere yanıma geldi bişey sormak için Çocuklar uyumadan keyif pek mümkün olmuyor. Allahtan 21:30 gibi ikisi de uyudu, sonrasında babayla çay kahve keyfi yapabildik. Kendinize de mutlaka zaman ayırın, 2 ay öncesine kadar ben de kimseyle görüşmüyordum. Hep evde çocuklarlaydım, bunalıma girdim, her gün sinir harbi yaşıyordum. Okullar başlayınca, oğlumun okulundan sevdiği birkaç arkadaşıyla cumartesi gününe kurs ayarladık. Onlar kurstayken anneler bir yerde oturup dertleşiyoruz, hepimizin çocuklarıyla eşleriyle problemleri olduğunu görüp bir nebze olsun rahatlıyoruz. Çocuklar kurstan çıkınca da onlar beraber biraz vakit geçirip sosyalleşiyorlar. Biraz uzun anlattım kusura bakmayın, zor ve sabır isteyen bir süreç, ama Allah ın izniyle sonunda çocuklarımıza tesir edebilen anneler olacağız...3. gün daha ılımlı geçti. Hatta bugün üçümüz beraber saklambaç bile oynadık Oğlum şu an evin patronu edasında, ama içim rahat bağlanma ve aidiyet hissi oluştuktan sonra bizim gibi davranmaya başlayacak (en azından öyle olacağını umut ediyorum ). Oyun esnasında kardeşi ona bağırmaya başladı, oğlum daha çok bağırarak "abilere bağırmak doğru bir davranış değil!!" dedi. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim. Benim Adem Hoca dan öğrendiğim ve bir süredir uyguladığım gibi kardeşini uyarıyordu. BEN dili, SEN dili değil, EYLEM dili kullanıyordu (bu davranış doğru değil). Yanlarına gidip "evet kızım abin doğru söylüyor, İNSANLARA bağırmak doğru bir davranış değil" dedim. Ama şimdi içime kurt düştü, Adem Hoca nın bugünkü yazısında olduğu gibi gerektiğinde kötü niyetli insanlara öfkelenmesini ve bağırmasını bilmeli. Sanırım yanlış bir uyarı yaptım. Offf annelik gerçekten dünyanın en zor mesleği, çok ince detaylar var
Oğlum şu an evin patronu edasında, ama içim rahat bağlanma ve aidiyet hissi oluştuktan sonra bizim gibi davranmaya başlayacak (en azından öyle olacağını umut ediyorum ). Oyun esnasında kardeşi ona bağırmaya başladı, oğlum daha çok bağırarak "abilere bağırmak doğru bir davranış değil!!" dedi. Gülsem mi ağlasam mı bilemedim. Benim Adem Hoca dan öğrendiğim ve bir süredir uyguladığım gibi kardeşini uyarıyordu. BEN dili, SEN dili değil, EYLEM dili kullanıyordu (bu davranış doğru değil). Yanlarına gidip "evet kızım abin doğru söylüyor, İNSANLARA bağırmak doğru bir davranış değil" dedim. Ama şimdi içime kurt düştü, Adem Hoca nın bugünkü yazısında olduğu gibi gerektiğinde kötü niyetli insanlara öfkelenmesini ve bağırmasını bilmeli. Sanırım yanlış bir uyarı yaptım. Offf annelik gerçekten dünyanın en zor mesleği, çok ince detaylar var 2 yasa kadar güvenli bağlanma sonra güvenli ayrılma degilmj ydi benim aklımda böyle kalmış sanırım. Oglumla 24 ay birlikte uyuduk ancak bu güvenli bağlanma nin gerçekleşmesi yeterli olmadı. Şuan özellikle kardeşini çok kiskandigi için bütün olumsuz davranışları sergiliyor ve ben nerde nasıl davranacagimi şaşırmış durumdayım. Kardeşine her fırsatta zarar vermesi en çaresiz kaldığım konu kizsan olmuyor tepkisiz kalsan olmuyor ılımlı yaklasip doğru bir davranış olmadigini soylesem yine olmuyor ına in heryolu denedim. Şimdi yeniden bağlanma sürecine girince bu şekil davranışlara karşı nasıl bir duruş sergilemeliyim?
Kardeş kıskançlığı benim de çözüm bulamadığım bir konu. Bu her çocuğun sahip olduğu doğal bir his. Yanlış ebeveyn tutumları bu hissin artmasına neden oluyor. Kardeşin doğumunda büyük çocuğa "bak kardeşin sana ne getirmiş" diye verilen hediyeler,doğal olmayan abartılı sevgi gösterileri gibi.. Öfkeye maruz kalan çocuk anne,baba ve kardeşiyle uğraşır. Öfkenin vücuttan atılması için sığınaklı bir liman ve sonsuz bir güven duygusu olmalı. Ben bu dönemde Adem Hoca nın bu sözlerini referans alarak güven duygusunu inşa etmeye çalışıyorum. Oğlum da bunu kullanmaya başladı, kardeşine karşı daha kötü davranmaya başladı. Ama bunun bir süreç olduğunu düşünüyorum, birdenbire düzelmesini bekleyemeyiz. Yeniden bağlanmayı sağlayabilirsek o zaman çocuğa tesir etmeye başlayacağız ve herşey yoluna girecek diye umut ediyorum.
Bu arada yeniden bağlanmayı sadece 6 hafta beraber yatmak olarak algılamamalıyız. Bu süreçte bağırmak, azarlamak, aşağılamak, suçlamak, yetersiz ve beceriksiz hissettirmek, küsmek, yanında başkaları hakkında olumsuz sözler söylemek gibi davranışların güven duygusunu zedelediğini unutmamalıyız. Sakinlikle sakinleştirmeli, kişiliğine saygı duymalıyız...
Bu arada yeniden bağlanmayı sadece 6 hafta beraber yatmak olarak algılamamalıyız. Bu süreçte bağırmak, azarlamak, aşağılamak, suçlamak, yetersiz ve beceriksiz hissettirmek, küsmek, yanında başkaları hakkında olumsuz sözler söylemek gibi davranışların güven duygusunu zedelediğini unutmamalıyız. Sakinlikle sakinleştirmeli, kişiliğine saygı duymalıyız...
Bir süredir yazmıyorum çünkü iyi gitmiyoruz. Vazgeçmeyi düşünmüyorum ama 8 yıllık annelik kimliğimi de bir çırpıda silemiyorum.. İlk günlerin verdiği özgüvenle küçüğü de tuvalet eğitimine başlattım, sinirlerim iyice yıprandı. Günlerim oğlumun "sadece benimle ilgilen" mesajlarıyla, kızımın "abimle konuşmana bile tahammül edemiyorum" mesajları arasında sıkışıp kalmış bir şekilde geçiyor...
Yalnız olduğunuz için çok zorlanıyorsunuz,benim de çocuklarım 7,5 ve 5,5 yaşlarında.kızım oğlumla konuşmamı dahi istemez hep onla ilgilenmemi ister,zaman zaman bende bunalıyorum ama baba olduğu zamana birini ona havale ediyorum eğer baba yoksa ikisine de ders ödev v.s. sorumluluk tarzında bişey vermiyorum,evde ne isterseler birlikte oyun oynamalarına bırakıyorum. serbest takılıyorlar ozaman beni bile çağırmıyorlar.bunu çok taze deniyorum 3-4 gündür.leğene su koyuyorum bişeyler yüzdürüyorlar,banyoda birbirlerini ıslatıyolar yada minderlerden yuva yapıp oynuyorlar y ada ikisinin de seveceği bir filmi izliyorlar.önlerine oyun kurabilecekleri bişeyler koymanın faydasını gördüm.evi ıslatmka,kirletmek,dağıtmak,boyamak herşey serbest
Bizde 10 gun olacak bugun 5 yas 7 aylik oglumla yeniden baglanma surecine girmis bulunmaktayiz.ayni zamnada 2.5 yas kizim ve 3.5 aylik bebegim var.oglum 2-3 gundur bana karsi agresivlesti normal kabul ediyirum ama kardesiyle cok fazla ugrasmaya basladi onu aglatiyor,bagirtiyor.bazen uyarmak zorunda kaliyorum oglum yaptigin hareket duzgun degil diye.babamiz aksam 9 a dogru geliyor.kardesini aglatdigi zaman uyarmayayim mi?bazen cikmaz sokakta hiss ediyorum bu durumlarda kimler nasil yol takip ediyor yazarlarsa cok sevinirim.
bu durumlarda kimler nasil yol takip ediyor yazarlarsa cok sevinirim.Bildigim kadariyla anneyle uyumludur.agresiv,hircin,kiskanc degildir.yuzmeyi cabuk ogrenir,yukseklik korkusu yoktur yani yuksek bi yere cikarken endizelenmez.tabi 4 yastan sonra net anlasilir guvenli baglanilip baglanilmadigi
Bizimkilerin arasında 5,5 yaş var birlikte oyun kuramıyoruz. Oğluma hergün söylüyorum "baban gelene kadar ödevlerini halletsen o gelince oynasak" diye ama dinlemiyor, alınıyor. Ben de kırmamak için ilgilenmeye en azından sohbet etmeye çalışıyorum ama kızım gelip ağzımı kapatıyor, gözlerini gözlerime dikip sürekli anne diyor.
Bizde 10 gun olacak bugun 5 yas 7 aylik oglumla yeniden baglanma surecine girmis bulunmaktayiz.ayni zamnada 2.5 yas kizim ve 3.5 aylik bebegim var.oglum 2-3 gundur bana karsi agresivlesti normal kabul ediyirum ama kardesiyle cok fazla ugrasmaya basladi onu aglatiyor,bagirtiyor.bazen uyarmak zorunda kaliyorum oglum yaptigin hareket duzgun degil diye.babamiz aksam 9 a dogru geliyor.kardesini aglatdigi zaman uyarmayayim mi?bazen cikmaz sokakta hiss ediyorum
Merhaba Sevgili Yolcu
Sizin isiniz cidden zor iki cocugunuz da henuz guvenli baglanma doneminde zaten en buyukle de yeniden baglanma surecine girmissiniz. Ucuyle de bag kurmaya calismak ciddi caba ve enerji gerektirir, kolayliklar dilerim oncelikle.
Yeniden baglanma surecinde cocuk annenin sefkat sinirini yoklarcasina hircinlasabilir, elde ettigi ozgurlugun sinirlarini yoklayabilir. Bu aslinda bir anlamda basarili olmaya basladiginizi da gosterir bence. Kardes konusunda ciddi zarar vermedigi surece tepki vermemeye calisin. Bir de kardese karso ona statu verin. Her iki kardesin bakiminda da isirligi yaparak ona abi oldugunu hissettirmeye calisin. Bilgim boyle tecrubeli olanlar paylassin tecrubelerini umarim yardimci olur.
Bizde 10 gun olacak bugun 5 yas 7 aylik oglumla yeniden baglanma surecine girmis bulunmaktayiz.ayni zamnada 2.5 yas kizim ve 3.5 aylik bebegim var.oglum 2-3 gundur bana karsi agresivlesti normal kabul ediyirum ama kardesiyle cok fazla ugrasmaya basladi onu aglatiyor,bagirtiyor.bazen uyarmak zorunda kaliyorum oglum yaptigin hareket duzgun degil diye.babamiz aksam 9 a dogru geliyor.kardesini aglatdigi zaman uyarmayayim mi?bazen cikmaz sokakta hiss ediyorum
Bu benim de en çok zorlandığım konu. Oğlum da alttan aldığımı gördükçe kardeşine yüklenmeye başladı, öyle ki onun elindeki birşey için ağlıyorsa daha çok nispet yapar hale geldi. Vermek zorunda değilsin ama istersen odana gidebilirsin seni rahatsız etmesin diyorum ağlamaya başlıyor onu daha çok seviyorsun diye