Merhaba,
Bir durum ile ilgili; yaş döneminin özelliği mi yoksa bir yerlerde terslik mi var diye fikrinizi almak isterim.
Çalışan anneyim. Annanesi bakıyor. Ben de annem de; güvenli bağlanma, çocuğa tesir vb. konularında bilgi sahibi ve hassasız.
Oğlum her an ben/eşim veya annane ile birşeyler yapmak istiyor. Her an birlikte oynayalım, parkta birlikte oyun kuralım, bizimle yakalamaca oynasın vs.
Bir süredir dikkatimi çok çekmeye başladı. Örneğin, kaydırağa binecek, şura da 2 dk ben bankta oturayım sen kay diyorum. Sen de gel diyor, yoksa o da yanıma banka oturuyor. Şöyle kendisi kendi başına koşup dolaşmıyor. Peşinden gölge gibi bizi çağırıyor.
Bir restoranda yemek yiyoruz, servis gelene kadar canı sıkılıyor mesela hadi anne dolaşalım diyor kendisi dolaşıp gelmiyor.
Büyüklerle diyaloğu çok, sohbeti mahallelinin çok hoşuna gidiyor ama çocuklara hiç ilgisi yok. Çok yakınımızdaki kuzeni ile bile oynarken bizim de oyuna dahil olmamız için ısrarcı oluyor.
Aman düşersin, aman dikkat şeklinde bir üzerine titreme durumumuz da yok. Tek aklıma gelen; çalıştığım için iş sonrası uyuyana kadar tüm vaktimi onunla geçiriyorum.
Kafam karışıyor artık bizimkinin de anneden yavaş yavaş kopması gerekmez mi diyorum.
Fikriniz nedir? Ne önerirsiniz?
Bir durum ile ilgili; yaş döneminin özelliği mi yoksa bir yerlerde terslik mi var diye fikrinizi almak isterim.
Çalışan anneyim. Annanesi bakıyor. Ben de annem de; güvenli bağlanma, çocuğa tesir vb. konularında bilgi sahibi ve hassasız.
Oğlum her an ben/eşim veya annane ile birşeyler yapmak istiyor. Her an birlikte oynayalım, parkta birlikte oyun kuralım, bizimle yakalamaca oynasın vs.
Bir süredir dikkatimi çok çekmeye başladı. Örneğin, kaydırağa binecek, şura da 2 dk ben bankta oturayım sen kay diyorum. Sen de gel diyor, yoksa o da yanıma banka oturuyor. Şöyle kendisi kendi başına koşup dolaşmıyor. Peşinden gölge gibi bizi çağırıyor.
Bir restoranda yemek yiyoruz, servis gelene kadar canı sıkılıyor mesela hadi anne dolaşalım diyor kendisi dolaşıp gelmiyor.
Büyüklerle diyaloğu çok, sohbeti mahallelinin çok hoşuna gidiyor ama çocuklara hiç ilgisi yok. Çok yakınımızdaki kuzeni ile bile oynarken bizim de oyuna dahil olmamız için ısrarcı oluyor.
Aman düşersin, aman dikkat şeklinde bir üzerine titreme durumumuz da yok. Tek aklıma gelen; çalıştığım için iş sonrası uyuyana kadar tüm vaktimi onunla geçiriyorum.
Kafam karışıyor artık bizimkinin de anneden yavaş yavaş kopması gerekmez mi diyorum.
Fikriniz nedir? Ne önerirsiniz?