Ben herşeyi doğru yapmak için yani çocuğuma da eşime de kendime de doğru olano yapmak içinciddi bir efor sarfediyorum ama nu iki oldu yok artık dayanamıcam başaramıyorum yapamıyorum öylece kalsın dediğim anlar oldu iki defadır kendimi toplayıp vazgeçmeden okumaya araştırmaya onarmaya hayret ediyorum ama şu an durumum hiç de iç açıcı değil modum tamamen düştü ve bu defa kendimi toplayamamaktan korkuyorum bana bu konuda yardımcı olabilecek birileri var mı abca size de böyle oluyor mu ya da olursa neler yapıyorsunuz ben şu an gittiğim noktadayım lütfen bana birşeyler söyleyin lütfen a
Vazgeçtiğiniz anlar oluyor mu bu durumda nasıl toparlıyotsunuz
- Konbuyu başlatan Ayseayse
- Başlangıç tarihi
baharibeklerken
New member
Bende bugunlerde bunalimlardayim.
Fakat bunu vazgecme olarak nitelendirmek istemiyorum, kalitenin dusmesi diyelim.
Vicdanina yatan hickimse istesede vazgecemez. Sadece isler umdugumuz gibi gitmiyor, zorluklari asmada guclukler cikmasi ya da kendimizde o enerjiyi bulamama diyelim.
Agir aksak yoldayiz iste, kenara cekilip bekleme luksumuzun olmadigi bir yolculuk...
Son düzenleme:
Olmaz olur mu hem de ne kadar çok oluyor özellikle bir zorlukla karşılaştığımızda. Çocuğum kötü bir kelime öğrendiğinde ya da ananesi ile fazla zaman geçirip beni unutsa ya da okuldan geldiğinde öpmese direk kafam bulanıyor. Acaba ne oldu bana neden bakmadı neden öpmedi falan filan ... İşimiz çok zor zamanımız dar evlatlar büyüyor Allah yardımcımız olsun .
Ahval1
New member
"Agir aksak yoldayiz iste, kenara cekilip bekleme luksumuzun olmadigi bir yolculuk..." ne güzel demişsiniz
Son düzenleme:
Pınar Güzel
New member
Ben de ben çok takıntılıyım diye düşünüp duruyordum konu evlat olunca takıyoruz aklımızdan çıkmıyor günlerce olumsuz davranışları
Vazgeçtiğim anlardan ziyade kendimde toparlayabilme gücü bulamadığım anlar oluyor. Omuzlarimda ağır bir yük, sorumluluk olduğunu hissettiğim zamanlar daha da dibe çekilir gibi oluyorum. Bugüne kadar pesimist iken bundan sonra böyle bir lüksüm olmadığını görüp, bunu bu küçük ve her şeyden habersiz varlığa yapma hakkim olmadigini düşünüyorum. Her zaman hissettiğim gibi davranabiliyor muyum peki? Hayır. Var olma, kendi olma mücadelesi veren biri var karşımda. Bense bu mücadeleye her zaman olumlu anlamda katkısı olamayan biri olarak duruyorum onun karşısında. Ya birlikte daha iyi olarak çıkacağız bu kaotik yaşamdan ya da ona da bulaştırmış olarak bu kötücül hisleri. Dilerim ilki olur...
işte bende de bu oluyor etrafımdakiler her ne söylese tetikte gibiyim sürekli birinin dağıttığını toplamaya çalılşıyorum özellikle babasının ve bu düzeltmeleri yapmaktan çok yoruldum lütfen sen de dinle sen de benim öğrendiklerimi öğren ve beraber hareket edelim diye resmen yalvarıyorum. O da sen öğrendin de noldu düzgün davranıyormusun bak bağırıyorsun okudujkarından sonra kendini kaybettin öğrenmesen daha iyiydi diyo. Daha da bunalıma sokuyor beni
(Vazgeçmek derken artık nolursa olsun ben bu pedogojik bilgilerle olması gerektiği gibi yapamıyorum yapabilmem için kendimi onarmam gerek onarabilmem için uzmanla görüşmek gerek görüşmek için para gerek para için çalışmak gerek küçük bebekle çalışmak olmuyor eve iş veren yerlerle görüştüm yapamadım birşey olmadı .. Olsun uzmana gitmesem de kendi kendime kitaplarla programlarla halledebilirim en azından olduğu kadar yapmaya çalışayım . Ama bi yerde tıkandım mı bayılıp gitmeler başlıyor aman çocuklarıma şöyle böyle davranmalıyım asla bunu sölememeliyim mimiklerim çok önemli asla onu ceapsız bırakma eş duyum çok öenmli dikkatli dinle kendime sürekli bu gibi şeyleri hatırlatarak davranmaya kendime çeki düzen vermeye çalışıyorum göğsüm daralıyo nefes alamıyorum en az 3 gün iptal oluyorum zombi gibi evde geziyorum kızımda bana ne dedi biliyormusunuz aynı arkadaşımın annesi gibisin dediği anne alkolik bir anne aynı onun annnesi gibisin kızım ben alkol mü içiyorum neden ona benzetiyorsun senin ne farkın var sanki şu haline bak diyo.
(dilerim bence de ilki olur :/
İşte bende kendimi toparlama gücü bulamadığım için sizlere sormak istedim bir itici güç aradım kendimi toparlayabilmek için ve kendimi bataklıkta gibi hissediyorum adem hocanın anlatıkklarından anladığım bilgiler cılız bir dal tutunup çıkmaya çalışıyorum sanki biraz çıkıyor gibi olsam o dal beni yukarı çekmeye yetmiyor yine dipte çırpınmaya devam ediyorum.Öylece kalakaldım şu an bir türlü toparlayamadım kendime güç bulamadım . Herşeyi bıraktım herkese herşey söyledim artık pedogojik olarak çocuğumu psikolojik olarak kocamı nelerini bozduysam ne zararlar verdiysem bilmiyorum.
Üsküdar
New member
Insanız yoruluyoruz yeri geliyor ofkeleniyoruz,kendimizi başarısız hissediyoruz icimizde kocaman bir darlik ama bazen...Bazen olmasını ben kendi içimde şimdilik normallestirdim zamanla bu da kalmayacak inşallah.Sonucta dune kadar gergin ve mutsuzdum ama bugün superim olayı olamayacağına göre bence bunları hissetmeniz normal arkadaşım.Tek rahat olduğum noktam iyi ki hocamızın bilgilerine ulaşabiliyor olmamiz ya hiç bilmesrydik şimdi bunları sorguluyor bile olamayacaktık.
Evet oluyor aynı durum. Tam da öyle bir gündeydim. Yaşadığımız yer küçük sosyal imkanlar kısıtlı ve havamız hala soğuk. Çocukları alıp çıkarabileceğimiz tam manasıyla güzel bir park yok. İşe ara verdim. Kariyerime de. Bütün gün çocuğumlayım. Dikkatimi gündelik işler ve sorunlardan maksimum derecede kendimi uzak tutup o uyanıkken ona dikkat kesilip ruhsal temasımızı güçlü tutmaya çalışıyorum. O iyi ben iyi her şey iyi derken birden bir dirençle karşılaştığımda ya da ondan bir süre kopsam uykuya daha zor geçiyor ve bu beni yoruyor. Esnek olduğum günler hemen toparlasam da durumu biraz kendimle kalsam onunla 'yeterince' ilgilenmediğimi düşünsem uykusuna yansıyor. Yeterince kelimesini kullandım ancak kimi zaman yetebileceğinden fazlasını mı yapıyorum diye kendimi sorguluyorum. Tek ve ilk çocuğum 16 aylık. Günü ona göre planlayıp kimi zaman bir etkinlik buluyorum kimi zaman ona bırakıp onun yönlendirmesini istiyorum günü. Ve adeta gğn işinde eşim gelene kadar ondan ve ihtiyaçların kopmadan vakit geçiriyorum baba gelince de paslaşıyoruz birkaç saat. Yemek vs derken uyuyoruz. Oysa ben uyuduktan sonra birkaç saati kendime ayırmak kendimle kalmak istiyorum fakat içerden 1 1.5 saat sonra kızım hafif mızıldanıp emerek tekrar dalmak istiyor. Ben diken üstünde oturup uyandı uyanacak mı derken bir şeye odaklanamıyorum. Sonra gidip yine yatıyorum yanına ya da bir bakıyorum zaten uyuyakalmışım. ( beraber uyuyoruz doğduğundan beri) kendime vakit ayırmak yarım saat bir saat de olsa baxen dışarı çıkmak istiyorum ama ne kızımı bırakabileceğim ne de konuşup dertleşebileceğim yanımda yörem de arkadaş akrabam yok. Yine de şükrediyorum kızım akıllı hassas ve paylaşımlarımız günden güne artıyor. Artılarını düşünüp hayatımın mutlu oluyorum. Bazen de böyle kendimce eksi bulduğum yanları gün geliyor paylaşmak istiyorum. Öyle bir günümdeyim işte : ) ...
baharibeklerken
New member
Vazgeçmek derken artık nolursa olsun ben bu pedogojik bilgilerle olması gerektiği gibi yapamıyorum yapabilmem için kendimi onarmam gerek onarabilmem için uzmanla görüşmek gerek görüşmek için para gerek para için çalışmak gerek küçük bebekle çalışmak olmuyor eve iş veren yerlerle görüştüm yapamadım birşey olmadı .. Olsun uzmana gitmesem de kendi kendime kitaplarla programlarla halledebilirim en azından olduğu kadar yapmaya çalışayım . Ama bi yerde tıkandım mı bayılıp gitmeler başlıyor aman çocuklarıma şöyle böyle davranmalıyım asla bunu sölememeliyim mimiklerim çok önemli asla onu ceapsız bırakma eş duyum çok öenmli dikkatli dinle kendime sürekli bu gibi şeyleri hatırlatarak davranmaya kendime çeki düzen vermeye çalışıyorum göğsüm daralıyo nefes alamıyorum en az 3 gün iptal oluyorum zombi gibi evde geziyorum kızımda bana ne dedi biliyormusunuz aynı arkadaşımın annesi gibisin dediği anne alkolik bir anne aynı onun annnesi gibisin kızım ben alkol mü içiyorum neden ona benzetiyorsun senin ne farkın var sanki şu haline bak diyo.
Olmuyor tabii, yavrumun ihtiyaç larını bile aglamadan gideremiyorum
Ama umudumu diri tutmaya çalışıyorum. Karınca misali yoldayım diyorum. Gerektiği gibi olmasa da olduğu kadar. Samimi niyet ve cabamin boşluklarını Rabbim doldurur diyorum. Sonuçta benim evladım olmasından önce Onun kulu.
Çok tecrübe ettiğim birşeydir ulasamadigima uzuldugum birşeyin sebepler planında ihtimali düşük olmasına rağmen verildiği Onun rahmetinden isteyin
Bende burda konuşulan birçok detayı bırakın temel konuları halledemedim baglanmayla ilgili, dusunsem iyice enerjim düşecek yapabildigimi de yapamayacağım. Ki bunu da tecrübe ettim, ilk ayında bebeğimin baglanmanin şartlarının cogunu yerine getiremedikce eşimden de destek bulamayınca gerildikce gerildim ve eşimle kavga ettik, bir sure sonra bebeğim emmeyi bıraktı. Olduğum halden geriye gidiyorum baktım, bıraktım düşünmeyi, sadece dua ettim, ediyorum Yarattigin fitrat, islam fitrati üzerine yetistireyim diye. Geçmişten gelen yaralar, daralmisliklar, bozuk ruh halleriyle. Birde yeni yükler almak fayda yerine zarar getirir.
Bıraktım düşünüp gerilmeyi, ne yaparsam o kâr dedim, zamanla bazı şeyler daha iyiye gitmeye başladı , gerilsem daha kötüye gidecekti .
Telegram da dinlemiştim, anne babalık kitapla radyoyla vs öğrenilecek birsey degil, içinde hissedilecek birsey, okuduklariniz dinledikleriniz buna yardimci luyorsa faydası vardır diyordu hocamız. Gerçekten de öyle.
ogrenip uygulamaya çalışırken daha da geriliyor, annelik yapmaktan uzsklasiyorsaniz buna ara vermeniz daha iyi olur sanırım. Yuklerinizi artırmak yerine, Kendinizi soooyle bir dinlemeye bırakmaya içinizdeki anneye ulaşmaya çalışmak daha iyi olur sanırım. Gergin ruh halindeyken onları da yanlış anlayabiliyor insan. Eşiniz haksız değil sanırım.
Son düzenleme:
çok teşekkür ederim yazdıklarınız çok güzel . Tavsiyeleriniz güzel sağolun . Şimdi bırakayım diye aynı dediğiniz gibi yaptım . Aslında şöyle anlatayım temel sorun bağlanmayı yapmak istedim. Kendimi onaramadığım için geniş davranamıyorum sanırım bundan Adem hoca böyle demişti meditasyonlar metronom da yaptım kaç kere tabi belli bir düzende yapamadım . telkinler. Ne öğrendiysem yapmaya çalışıyorum kendimi onarmak için çünkü kızgın sinirli olmak istemiyorum. Doktor ilaç verdi bunu emzirdiğim için içmeyecektim aslında ama dedi ki zaten 8 aylık olunca memeyi bırakır için dedi içiyorum çocuk hala emiyo ama ben yine de içiyorum çünkü teraziye koyduğumda ne eş ne anne ne de kendim olamıyorum kayboluyorum belkide bu beni sakinleştirir diye içiyorum. Birde herşeyi bırakıp dinleneyim ama nasıl olacak bu bilemiyorum. Çok daraldığım için zaten istesemde devam edemediğim için kızım sokakta oynıcam deyince git dedim . Okuldan geldiğinden sonra bir kaç saat sokakta bende küçük bebekle peşine düşüpte toplayıp getiremiyorum kaç saat oralarda dün akşam söylediği lafları ben hayatımda duymadım durup dururken kardeşine oyuncak verirken elinden düşüyor hay ananaı.... dedi... kızım bu nasıl konuşmak böyle kelimeler kötü sözler dedim. Instagramda takip ettiğim bir pedogog şöyle demişti . Konusruken daha güzel kelimeler secermisin bende bunu sıklıkla söylüyorum ama bu küfür laflarını ilk defa akşam duydum.Amık dedi.. Biraz sonra bana birşey konusurken konuşma kaşar dedi . Ben tamam güzel kelimeler seçer misin diyorum ama bu arada tansiyonum oynadı onun pantolunu dikiyordum iğne ipliği bıraktımmutfağa gittim gene hap içtim sakin olayım bağırmayayım diye sonra da babası da senin yüzünden oluyor al sana sosyal diyo oynasın cocuklarla dedin diyo ananesi bana aynı lafları bir ağız etmişler gibi söylüyor . Bende çok bunaldım onlara da herşeyi söyledim yeter artık sen yaptın demesi kolay sizde iyi bir yapın düzeltin o zaman dedim herşey hep benim suçum mu dedim .Bizim ev kabus gibi
((( Ben ne yapsam bilemiyorum.Bırakayım da gitsin mi hergün sokaklara bırakmayayımda evde hergün beni böle mi görsün ya da ney nasıl olmalı bilemiyorum Benzer duygular yaşıyorum bende beceremediğim yetemediğim hissine kapılıyorum.. vazgeçmek kolay geliyor bende gördüğüm gibi yetiştireyim çocuğumu diyorum sonra vicdanım müsade etmiyor bikerek nasıl bilmezden geleyim kolayı seçeyim diyorum geç değil hem daha bebeğim 14 aylık tekrar toparlanıyorum sonra proğramlara yöneliyorum düzelmeye çalışıyorum neden niçini araştırıyorum..
Sanırım çok genişlemeye ihtiyacımız var evet hopp birden düzelmek imkansız ilmek ilmek ruhumuzu onarmalıyız .. Rabbim güç versin..
Allah razı olsun bize bilgileri bukadar ulaşabilir kılan herkesden.. ve burası ne zaman çaresiz hissetsem girip okuduğum öğrendiğim, benim gibi düşünen benim yaşadıklarımı yaşayan annelerin var olduğu mekan, iyiki var...
Sanırım çok genişlemeye ihtiyacımız var evet hopp birden düzelmek imkansız ilmek ilmek ruhumuzu onarmalıyız .. Rabbim güç versin..
Allah razı olsun bize bilgileri bukadar ulaşabilir kılan herkesden.. ve burası ne zaman çaresiz hissetsem girip okuduğum öğrendiğim, benim gibi düşünen benim yaşadıklarımı yaşayan annelerin var olduğu mekan, iyiki var...
Son düzenleme:
Bence insan kendini ne kadar çıkmazda görse okadar çıkmaza girer tabiki kotuseyler olur ama iyi olan olaylara tutunmaliyiz mutlak hayatında değişen şeyler vardır herşeyin hızlı ilerlemesini veya herşeyin iyi olmasını istiyorsun hiç kimsenin hayatı hatasız ve mükemmel değildir bende çok düştüm elinden tutan olmadı Rabbimden başka bence bardağını dolu tarafından bakmalıyız mutlu ve umutlu olabilmemiz icin
Okumak, okumak,arastirmak, dinlemek.. ve bunları yaparken akıp giden zaman.. bu zamanda öğrendiklerinle uyguladiklarin arasında sıkışıp kalmak.. yetememek ne kendine ne cocuguna ne eşine.. bunca kaos ve bunca kafa karışıklığı neden?
Kizim 2,5 yaşına yaklasti ve ben daha yeni yeni annelik icgudulerimi kullanmaya başladım diyebilirim halbuki en baştan beri güvenli bağlanma şartlarına uyuyorum.bi durum karşısında acaba kitaplar ne der nasıl davranmaliyim? Şöyle dersem böyle olurmuş böyle yaparsam şöyle olurmuş diye düşünmeden gecemedigim bi sürü ani var hafizamda.. halbuki ne gerek var? Evet ogrenmeliyim ama bir rehber misali ihtiyaç oldukça kendimi de çocuğu da ona endekslemeden ogrenmeliyim. Çocuğum böyle yaptı şöyle yaptı neden yaptı ne yapmalıyım vs demeden kendi içime dönüp onunla DOGAL haliyle irtibat kurdum mu deseydim keşke .. kaygilarimdan arinsaymisim onun da bir insan olduğunu pedagojik bilgilerle değil yuregimle hissetseymisim. Oyuncak almasaymisim keşke..
Son bir haftadır oyuncaksiz oyun oynuyoruz bu biraz kendiliğinden gelişti. Oyuncağın aramızda bı engel oldugunu farkettim etkinlik yapmanın da. Hic bir cabam yok içimdeki enerjiyi gülümseme ve sarılma olarak kullanıyorum ve çok rahatladım, kiziminda kendi kendine oyun kurmasi arttı uzun süre konsantre olup "anne sen benim oyunuma karışma " diyebiliyor.
Birakmak kendini bırakırken birazda herşeyi akışına bırakmak... Herşeye anlam yuklemeden kendini yaşamın içine kaygisizca bırakmak..bir işimiz ve önemli bir işimiz çocuk yetiştirmek evet ama baska işlerimizin arasında bazen onu da olmasi gereken yere bırakmak..
Vazgectigim neden olmuyor dediğim çok oldu evet ama buna su sebep herşeyi kontrol etmeye çalışıyorum. İşler benim dediğim gibi gitmeyebiliyor ve işte o an vazgeciyorum.halbuki bu vazgeçilecek ya da vazgeçmek istenilecek bişey değil ki..
Keşke biraz rahatlayabilsek..
Kizim 2,5 yaşına yaklasti ve ben daha yeni yeni annelik icgudulerimi kullanmaya başladım diyebilirim halbuki en baştan beri güvenli bağlanma şartlarına uyuyorum.bi durum karşısında acaba kitaplar ne der nasıl davranmaliyim? Şöyle dersem böyle olurmuş böyle yaparsam şöyle olurmuş diye düşünmeden gecemedigim bi sürü ani var hafizamda.. halbuki ne gerek var? Evet ogrenmeliyim ama bir rehber misali ihtiyaç oldukça kendimi de çocuğu da ona endekslemeden ogrenmeliyim. Çocuğum böyle yaptı şöyle yaptı neden yaptı ne yapmalıyım vs demeden kendi içime dönüp onunla DOGAL haliyle irtibat kurdum mu deseydim keşke .. kaygilarimdan arinsaymisim onun da bir insan olduğunu pedagojik bilgilerle değil yuregimle hissetseymisim. Oyuncak almasaymisim keşke..
Son bir haftadır oyuncaksiz oyun oynuyoruz bu biraz kendiliğinden gelişti. Oyuncağın aramızda bı engel oldugunu farkettim etkinlik yapmanın da. Hic bir cabam yok içimdeki enerjiyi gülümseme ve sarılma olarak kullanıyorum ve çok rahatladım, kiziminda kendi kendine oyun kurmasi arttı uzun süre konsantre olup "anne sen benim oyunuma karışma " diyebiliyor.
Birakmak kendini bırakırken birazda herşeyi akışına bırakmak... Herşeye anlam yuklemeden kendini yaşamın içine kaygisizca bırakmak..bir işimiz ve önemli bir işimiz çocuk yetiştirmek evet ama baska işlerimizin arasında bazen onu da olmasi gereken yere bırakmak..
Vazgectigim neden olmuyor dediğim çok oldu evet ama buna su sebep herşeyi kontrol etmeye çalışıyorum. İşler benim dediğim gibi gitmeyebiliyor ve işte o an vazgeciyorum.halbuki bu vazgeçilecek ya da vazgeçmek istenilecek bişey değil ki..
Keşke biraz rahatlayabilsek..